Te waar om mooi te zijn


Roxanne Wellens begon op haar vijftiende te schrijven aan haar droom: het uitgeven van een boek. Ze beloofde haar omgeving dat dit boek er ooit zou komen en in juni was het dan eindelijk zo ver:

Te waar om mooi te zijn

werd uitgegeven door Querido waardoor we de nu negentienjarige Roxanne officieel auteur kunnen noemen.

Een werk van lange adem


‘Toen ik vijftien was, telde het boek ongeveer 300 à 400 pagina’s. In al mijn arrogantie vond ik dit boek erg goed en stuurde ik het naar een aantal uitgeverijen zonder na te denken welke uitgever er eigenlijk bij zou passen’, vertelt Roxanne heel openlijk. Maar de feedback van uitgevers liet uitschijnen dat schrijven hier een synoniem zou worden van schrappen. ‘Ik ben elke letter die ik toen had gaan herschrijven en ben uitgekomen op 250 bladzijden.’ Zo ontstond een compleet ander boek, maar met dezelfde personages en thematiek: zelfmoord en een zoektocht naar vrijheid. Na nog enkele gesprekken en schrapsessies bleef het boek in zijn huidige vorm over. ‘We hebben eigenlijk alles geschrapt, behalve de essentie omdat dit boek enkel de essentie nodig heeft.’ En toen eindelijk het verlossende telefoontje van de uitgever kwam met de goedkeuring om het boek te gaan uitgeven, ging haar droom in vervulling.

De vrijheid om…


‘Het boek gaat vaak over de waarheid die zo pijnlijk en zo rauw is, dat deze echt te waar is om nog mooi te zijn. Dat vormt voor mij het contrast met dat alles vaak te mooi is om waar te zijn. Ik wilde dat niet. Om dichtbij mezelf te kunnen blijven, was een boek schrijven dat altijd waar is belangrijk. ’ Van kleins af aan voelt Roxanne de drang om vrij te zijn. Ze heeft de Camino gewandeld om te ervaren wat vrijheid is (Pelgrimstocht naar Compostella). Hierna heeft ze ook vrijwilligerswerk gedaan in Nepal om verder te zoeken naar de betekenis van vrijheid. Ze was ervan overtuigd dat reizen haar die vrijheid zou brengen en dat ze daardoor ook zichzelf zou vinden. Maar dat reizen was ook een vlucht. ‘Ik wilde niks in mijn leven dat mij zou vasthouden: geen vaste relatie, geen bindende hobby, geen huisje, tuintje, boompje. Daar was ik doodsbang van. Tot ik achttien werd en de Camino wandelde. Daar ben ik heel veel mensen tegengekomen, maar ook heel vaak mezelf. Er is niks dat je afleidt en ik wilde er echt iets van maken. Een heel aantal verwachtingen, onder andere de verwachting van een relatie, sneuvelden tijdens die tocht.’ Na die reis stond Roxanne voor een belangrijke keuze: gaan studeren of iets anders doen. Omdat ze op dat moment nog geen idee had wat ze wilde studeren, besloot ze te gaan reizen en vertrok ze naar Nepal. ‘Toen ik daar aankwam, wist ik niet wat ik zag. Ik had rust verwacht, maar kwam in de drukste stad terecht die ik ooit had gezien. Op dat moment dacht ik: wat doe ik hier eigenlijk? Al die jaren van mijn leven heb ik gefocust op reizen, op ergens anders zijn dan ik was omdat het daar beter was, maar toen ik daar dan eindelijk was, vond ik alles even leeg als daarvoor. En ik besefte dat ik altijd aan het vluchten ben geweest.’ Met dit boek is ze erin geslaagd het schild dat ze jarenlang rond zichzelf had opgebouwd om intieme relaties te weren, stukje bij beetje af te breken en zichzelf bloot te geven en kwetsbaar op te stellen.

‘We mogen vooral niet vergeten dat de vrijheid en schoonheid er is op elke moment en overal inzit. In iets gaan drinken, een handdruk, een vogel in de lucht… Elk moment is in al zijn dagdagelijksheid mooi op zichzelf.’

Othello, Minthe en Rowan


Drie van vier grootouders van Roxanne kozen zelf voor de dood. Om hun beweegredenen beter te begrijpen, deed ze veel navraag bij de nabestaanden, haar familie. ‘Ik wilde vooral weten wat er in iemand zijn hoofd speelt die echt uit het leven wil stappen.’ Zo ontstond Minthe, de zus van Othello die zelfmoord pleegt. Door in haar hoofd te kruipen en veel van zichzelf in dit personage te steken, was het voor haar niet meer moeilijk om Minthe te ‘worden’. ‘Alles werd opeens logisch. Er was geen waarom meer. Enkel een daarom.’ Voor Roxanne was het belangrijk om met deze personages een verhaal te maken waarmee ze voor zichzelf alles kon afsluiten, maar anderzijds ook om zowel begrip te bieden aan mensen die zelf kampen met zelfmoordgedachten, als voor mensen die iemand verloren hebben aan zelfmoord. Zowel het doorbreken van het taboe als het leven en de dood even gelijkwaardig maken, waren prioriteit voor haar. ‘Door de lezer voor de keuze te stellen, geen oordeel daarover te geven en uiteindelijk de lezer zelf te laten kiezen, is het mogelijk om begrip te creëren. De mensen van vandaag hebben geen behoefte aan een visie op zelfmoord van vijftig jaar geleden.’ Niet alleen Minthe, maar ook Rowan en Othello hebben veel van Roxanne zelf. Zo blijft het makkelijker om het verhaal dichtbij zichzelf te houden en het zo echt en realistisch neer te schrijven.

Wat de toekomst brengt


Ondertussen werkt Roxanne hard aan een tweede boek. Ze kan er nog niet veel over vertellen, maar de thematiek wilde ze alvast met ons delen. Het boek zal gaan over liefde voor jezelf en hoe je hierin kan groeien. Ze hoopt natuurlijk met haar eerste boek naam te kunnen maken zodat haar tweede boek een makkelijkere start zal kennen. Daarnaast droomt ze luidop over vertaald worden. ‘Het is niet erg om groot te dromen want dromen kunnen uitkomen. Kijk maar naar mijn boek! Het kan allemaal. Denkt nooit dat je het niet kan. Als je genoeg doorzettingsvermogen en genoeg passie hebt, kan het echt wel.’