Het jaar 2099. De zestienjarige Ewa Capone is op de vlucht. Vier jaar geleden is haar vader om het leven gekomen bij een overval, een paar maanden geleden is haar moeder vermoord en nu hebben twee gewapende mannen het op háár leven gemunt. Ze heeft geen idee waarom. Op de hielen gezeten door gevaren doorkruist ze de waanzinnige, half virtuele wereld van het eind van de 21e eeuw. Moordlustige jeugdpolitie, next-gen maffia en klungelige engelen – en dan ook nog een aanstellerig maar bloedmooi meisje op hoge hakken, dat haar leven over wil nemen. En het allerverraderlijkst: de valstrikken van de liefde.

Maar het meisje Capone geeft nooit op. Ze ziet altijd een uitweg.

Zelfs als er geen uitweg meer is.

De achterflap klonk heel spannend en maakte me onmiddellijk nieuwsgierig naar het verhaal. De cover daarentegen deed eigenlijk een beetje het tegenovergestelde. Uiteraard is het motto ‘Don’t judge a book by it’s cover’ voor mij nog steeds van toepassing, maar als ik dit boek zou zien liggen in de boekhandel weet ik niet of ik het zelfs zou vastnemen. De cover heeft voor mij geen sterke band met het verhaal, noch geeft het een gevoel of setting weer die aansluit bij de plot.

Natuurlijk bepaalt de cover niet of het verhaal al dan niet vlot leesbaar is en in de smaak valt.

Het begin van het boek vond ik razend spannend en mysterieus. Ik werd nieuwsgierig naar personages, naar wat er ooit gebeurd was en wat er nog ging gebeuren. Maar tijdens het verdere verloop van het verhaal, raakte de auteur me vaker en vaker kwijt. Het verhaal sprong van de hak op de tak, de dialogen waren wat oppervlakkig en ik miste rake opmerkingen en gevatte gedachten. Af en toe kreeg ik het gevoel dat de auteur het ritme van het begin van haar boek had terugvonden, maar de personages zijn te flat en laten het in heel wat passages afweten. Op zich is het een origineel verhaal, maar er zit veel meer in dan Hoving er heeft weten uit te halen. En dat is als lezer erg voelbaar. Zoals bijvoorbeeld het einde van deel 1: de auteur komt plots heel origineel en onverwacht uit de hoek door haar hoofdpersonage bepaalde dingen te laten zeggen (geen spoilers!). Toen dacht ik een moment: ‘Ja! We zitten terug volledig in het verhaal, geweldig!’ Maar dan blijkt dat ze diezelfde techniek ook hanteert in de andere delen van het boek. Op die manier maakt ze zich er snel en gemakkelijk van af en raak ik mijn enthousiasme kwijt. Bepaalde dingen werken in zulke verhalen, maar als auteur mag je ze niet in overdaad gebruiken, wil je origineel blijven.

De een na laatste dood van het meisje Capone

scoort eerder gemiddeld binnen dit genre. Het is niet heel erg slecht, maar ik twijfel niet dat er al sterkere zijn uitgegeven. Het geheel was te onsamenhangend, sprong af en toe van de hak op de tak en daardoor krijgt de lezer het moeilijk zich te blijven inleven en de aandacht niet te verliezen. Als je op zoek bent naar een boek binnen sciencefiction, zou ik toch nog even verder zoeken.

De een na laatste dood van het meisje Capone / Isabel Hoving / Querido / 2015 / 520 pag. / ISBN 9789045118338