Ik
herinner me mijn eigen werkweek naar Londen in 4-havo. Nieuwe mensen leren
kennen, optrekken in groepjes langs de bezienswaardigheden en reizen met de
verschillende metrolijnen. Ik herinner mij ook die donderdag, helemaal in mijn
element ging ik met mijn groepje langs alle bezienswaardigheden. Op een gegeven
moment stonden we bij metrostation King’s Cross St. Pancrass en net nadat we
het station verlaten hadden werd het afgesloten omdat het naar gas rook.
Hetzelfde gebeurde die dag bij Piccadilly Circus, ook toen wij het station
verlieten. In dit geval ging het echt om een gaslek, maar het had net zo goed
iets anders kunnen zijn. Ik was me er op dat moment niet zo heel erg bewust van
denk ik, maar indruk maakte het wel. En dat deed dit boek ook.

Ook
Ralph, Loïs, Jonas en Naima gaan met havo 4 op werkweek naar Londen. Ze kennen
elkaar misschien van naam, maar dat is ook alles. Ze worstelen elk met hun
eigen problemen en verleden, maar wanneer ze een groepje moeten vormen in
Londen zijn ze gedwongen om met elkaar op te trekken. Bij het bekijken van de
bezienswaardigheden ontstaat een bijzondere vriendschap tussen hen. Wanneer ze
op de metro staan te wachten worden ze slachtoffer van een terroristische
aanslag.

Ik
begon met lezen in de trein, toepasselijker kon haast niet. Dat was ook dubbel,
omdat ik een vermoeden had waar dit naartoe ging. Overdag spookte het verhaal
vaak door mijn hoofd. ’s Avonds besloot ik nog een stukje te lezen, maar toen
ik weer op de klok keek was het al 02:00 uur en ‘een stukje’ was de rest van
het verhaal geworden.

Ingezogen.
Dat woord past heel goed bij dit verhaal. Een spannende verhaallijn en goed
uitgewerkte personages maakte dat ik in het verhaal werd gezogen en het niet
weg kon leggen. Ralph, Jonas, Loïs en Naima hebben daarnaast ook hun eigen
verhaal waar niemand echt van op de hoogte is. Tijdens de werkweek kunnen ze
dit een beetje loslaten en zijn ze even wie ze echt zijn. Totdat er een aanslag
gepleegd wordt en het hen soms dichter bij hun verleden brengt dan ze dachten. Het
brengt hen ook dichter bij elkaar. Als lezer ben je ook niet helemaal op de
hoogte van hun hele verhaal. Beetje bij beetje wordt ook hier de spanning
opgebouwd.

Het
is een beklemmend, emotioneel en indringend verhaal. De emoties die worden
beschreven zijn echt. Als er verdriet is, voel je het verdriet. Als er angst
is, voel je de angst. Het wordt zo echt beschreven dat het lijkt alsof je er
zelf bij bent, maar toch alles van een afstandje bekijkt. Omdat je niet wilt
dat het echt is.

“Maar op de een of
andere manier geloof je toch niet dat het jou overkomt. Denk je dat jij net op
een andere plaats of op een ander tijdstip bent als het gebeurt. Dat het heel
ver van jouw omgeving verwijderd blijft. En al helemaal niet dat het gebeurt
tijdens een werkweek van school.”

Een paar dagen nadat ik het boek uit had zat ik weer in een overvolle trein, stapte ik over op een groot drukbezocht station naar een overvolle bus en besefte ik ineens hoe blij we mogen zijn dat zo’n terroristische aanslag in Nederland tot nog toe niet is voorgekomen. Ik besefte ook dat het gevoel van veiligheid soms in één klap weg kan zijn.

“Omdat niet alleen
jij, maar ook ik maar al te goed weet dat het in een split second afgelopen kan
zijn.”

Dit is een realistisch en ijzersterk verhaal met realistische en sterke personages. Lees dit boek!

De laatste halte / Wendy Brokers / Uitgeverij Best of YA / 2018 / 207 blz. / ISBN 9 789000 364169

Irene

: Als kind was ik een echte boekenwurm, ik las alles wat los en vast zat. Inmiddels ben ik al vele boeken verder en dat hoeft voor mij niet per sé in bed of stoel, zolang ik maar kan lezen is staand, op een trapje of naast de stoel niet erg.  Ook is het een gewoonte geworden om met een boek de deur uit te gaan: romans, thrillers, feelgood of YA, ik lees het graag.