Wie
had dat gedacht: een YA-roman met als decor de duinen van Terschelling!
Het licht van Lorelei
van Jen Minkman
(1978) vertelt het verhaal van Terschelling als de ontwikkeling van het eiland
net iets anders verlopen was. In 1944 is het eiland Skylge (Terschellings voor
Terschelling) verdeeld tussen de elitaire Angelen en de minderwaardige
Skylgers. Deze verdeling ontstond doordat de Angelen het Vuur van Brandaris aan
het eiland Skylge schonken. Zo kunnen de wrede Sirenes, die nietsvermoedende
bewoners de zee in trekken en verslinden, op afstand gehouden worden. Leuke
bijkomstigheid: aan het Vuur van Brandaris kan elektriciteit onttrokken worden,
maar alléén de Angelen mogen deze gebruiken. Hoewel je nu al het conflict van
mijlenver ziet aankomen, geeft deze originele opzet de fundamenten van een toch
verrassend verhaal.
Het
verhaal is opgebroken in drie stukken, elk corresponderend met een vrouwelijk
hoofdpersonage (fantasy met drie (!!) sterke vrouwen – sign me up). Enna is een
Skylgse die verknocht is aan muziek. Dat is een moeilijke hobby, aangezien ze
geen elektriciteit mag gebruiken. De enige muziek waar ze naar kan luisteren is
het verleidelijke gezang van de Sirenes, waaraan ze haar moeder al heeft
verloren. In het tweede deel staat Aska centraal. Zij is half-Skylgs,
half-Angels, en daarom een verschoppeling. Samen met Melinda, die we in het
derde deel beter leren kennen, woont zij in het klooster van Brandaris. Deze
drie meiden hebben samen met diverse andere karakters zichzelf de missie
gesteld om Skylge eerlijker en beter te maken. Voor iedereen.
Ondergrondse
rebellen, goed uitgewerkte personages, fantasie en een gezonde wil om de wereld
een betere plek te maken. We kennen de ingrediënten, maar Minkman weet er
desondanks een origineel verhaal van te maken. We zien vaak wel dat dit soort
verhalen in drie delen worden opgesplitst, vaak van gelijke lengte als dit ene
boek is. Dit zorgt ervoor dat
Het licht
van Lorelei
net die diepgang mist om je echt mee te sleuren. Dit werd mij
vooral duidelijk in de ontwikkeling van de romantische relaties. Hoewel het
boek de tijd van zo’n twee weken omspant, wordt er geswitcht van crushes, ruzie
gemaakt en ook weer vergeven. Het ging mij allemaal een beetje te snel. Zonde,
want de aan de personages of de aantrekkingskracht tussen hen zal het niet
liggen.
Op
de stijl van het boek valt daarentegen niets aan te merken. Minkman gebruikt
beeldende taal. Ontzettend waardevol, zeker omdat de sfeer en worldbuilding in
dit boek vooral afhangen van de indruk van het landschap. De wilde zee, de roep
van de sirenen en het altijd stralende Vuur van Brandaris zijn een constante
aanwezigheid in de achtergrond. De sfeer is vaak gespannen en mysterieus – ook
dit had wat mij betreft best afgewisseld mogen worden met het verdiepen van de
emotionele interacties in het boek. Er is veel focus op het plot, waardoor de
romantiek een beetje te geforceerd aanvoelt. Maar hey: het plot staat als een
huis.
Het licht van Lorelei
speelt zich af een bijzonder
precies opgebouwde wereld waar mythologie en realiteit door elkaar lopen. Er is
een sterke ambiance die als een rode draad door het verhaal loopt. Minkman
schrijft in een lekker lopende stijl en weet je volkomen te overtuigen van de
maatschappij op Skylge. Aan het einde gooit ze er zelfs nog wat stof tot
nadenken in, waardoor
Het licht van
Lorelei
je bijblijft voor meerdere redenen. Enige punt van kritiek: dit
boek had best langer mogen zijn! Niet alleen om het meer diepgang te geven,
maar ook omdat ik er wel meer had van willen genieten.
M
Ik heet Lisa, woon in Utrecht en
zit in de zesde klas op het Christelijk Gymnasium. Ik lees al sinds ik heel
klein ben. Tegenwoordig lees ik vooral veel Young Adult fantasy en
Engelse/Nederlandse literatuur, bij voorkeur in het Engels. Tot mijn favorieten behoren de
A Court of Thorns & Roses serie, To Kill a Mockingbird, The Remains of the Day
en Fangirl. Mijn favorieten wisselen echter
nogal per dag en per humeur.
B
Het licht van Lorelei/Jen Minkman/IMAGINE/2019/462 blz./9789463334679