De Angstaanjager

is geschreven door Michael Grant, die je misschien kent van de Gone serie, waarin alle volwassenen plotseling van de aarde zijn verdwenen en de jeugd het mysterie moet zijn op te lossen. Ik ben er ooit aan begonnen maar kon er jammer genoeg niet inkomen en ben nooit verder gekomen dan het eerste boek in de serie.

Toch was ik erg nieuwsgierig naar dit boek, ik weet niet precies wat me trok, maar ik ben blij dat ik de sprong genomen heb om toch weer een Michael Grant boek op te pakken. Het boek gaat over Mara Todd. Mara wordt wakker in een grasveld omringd door mistflarden. Behalve haar naam kan ze zich niets meer herinneren. Even bekruipt haar de angst dat ze niet langer in leven is, maar dan doemt er een jongen op in de mist die zichzelf de angstaanjager noemt. Hij is er om mensen die dat verdienen te straffen. Ze moeten meedoen aan een griezelig spel waarin hun ergste angst waarheid wordt.

Toch weet Mara niet waarom ze hem hierbij moet helpen. Wat is er met haar gebeurd? Terwijl ze zich blijft verzetten tegen alles waarin hij haar meesleurt, volgt er een schok wanneer de waarheid dan eindelijk tot haar doordringt.

Klinkt veelbelovend toch? Precies, zo dacht ik er dus ook over. Ik mocht het boek ontvangen en ben er vrijwel direct ingedoken omdat ik toch wel erg benieuwd was naar wat er nou precies met Mara gebeurd was en waarom ze deze jongen zou moeten helpen (behalve de flaptekst heb ik dan ook geen onderzoek gedaan naar het boek, wat ik soms nog wel eens wil doen wanneer het komt tot boeken die ik voor recensie lees).

Toch was ik een beetje om de tuin geleid, omdat ik verwachtte (hoe kan dat anders met een titel als deze?) dat het boek dan wel een klein beetje eng zou zijn. Helaas was dit niet het geval, het bleek erom te gaan om diegene die iets verkeerd hebben gedaan een les te leren. Oké, daar kon ik ook meeleven, het was een verhaallijn die ik nog niet veel vaker heb gelezen en die me wel aantrok. Het komt er op neer dat de angstaanjager mensen die iets verkeerd hebben gedaan een test laat doen, als ze niet slagen of er voor kiezen de test niet uit te voeren, dan moeten ze met de consequenties leven.

Ik vond de testen erg interessant maar vond het ook vreemd omdat niet duidelijk wordt of de mensen die de testen uitvoeren ook daadwerkelijk herinneren dat ze de test uitvoeren. Als dat het geval was, dan is toch zo bekend dat er een Angstaanjager rond loopt, of ligt dat aan mij? Misschien dat hier in het volgende boek een antwoord op komt, maar daar had ik helaas in dit boek niet veel aan.

Ik had het idee dat het idee achter het verhaal niet goed tot zijn recht komt in een boek van maar 256 bladzijden, wat erg jammer is omdat het idee zeker een goede is. Misschien, en dat zeg ik echt niet vaak, is het idee achter dit boek een idee dat thuishoort op de televisie of in een film. Op die manier kan je alles goed in beeld brengen en komen de beschrijvingen van alles ook goed tot zijn recht. Neem bijvoorbeeld de mist die we op pagina één al tegenkomen wanneer Mara het beschrijft:

“De mist praatte met me, zonder woorden, zonder geluid en zo dat ik het verstond, en hij zei: Huiver.”

Ik denk dat iedereen dit gevoel kent wanneer je wakker wordt uit een nachtmerrie, maar wat niet goed tot z’n recht komt op een beschrijving van twee pagina’s..

Het boek heeft me niet teleurgesteld, maar aan de andere kant vond ik het jammer dat sommige stukken niet ver genoeg uitgeschreven werden waardoor ik soms moeite had om er goed door te komen. Het boek is maar 256 bladzijden en is een eerste deel en dus hoop ik dat er nog veel meer uitgelegd gaat worden in de andere boeken, maar voor nu krijgt

De Angstaanjager

van mijn 2,5 ster.

Deze recensie is geschreven door Daphne Maatman, 25 jaar, Sociaal Pedagogisch Hulpverlener, Blogger, Instagrammer en Boekenwurm. Wil je volgen wat ze leest, kijk dan op haar Instagram: daffodilsbooks.

De Angstaanjager / Michael Grant / HarperCollins / 22 September 2015 / 256 pag. / ISBN: 978 94 0270 5300