Katniss Everdeen, een gewoon meisje uit district 12 is er in geslaagd de hongerspelen twee keer te overleven. Ze werd door de rebellen uit de arena gevist tijdens de kwartskwelling. Peeta en enkele andere deelnemers werden overgebracht naar het Capitool. Katniss komt erachter dat mensen die ze vertrouwde haar bedrogen hebben- waaronder Haymitch- en dat er dus écht een district 13 bestaat. Haar eigen district werd na de hongerspelen gebombardeerd en dankzij Gale konden enkelen de aanval overleven. De grote meerderheid liet echter het leven en district 12 bestaat nu niet meer.

De overlevenden van district 12 en de capitoolrebellen werden opgevangen in district 13. Van Katniss wordt verwacht dat ze zich inleeft in de rol die anderen voor haar bedacht hebben: de spotgaai. Na enkele hoge eisen te stellen besluit Katniss deze rol op zich te nemen. Maar Katniss is niet iemand die je dingen moet voorschrijven, ze doet wat ze zelf wilt en vecht voor haar verlangens. Al moet ze haar eigen leven -en zelfs de levens van anderen- in gevaar brengen, Katniss zet alles op alles om haar doel te verwezenlijken: het Capitool ten val brengen en president Snow vermoorden.

Ik moet toegeven dat dit zeker een van de betere boeken is die ik gelezen heb.

Spotgaai

sprak me meer aan dan

Vlammen

, maar kon niet tippen aan het eerste deel van de trilogie. Ik vind dat de schrijfster een mooie, uitgebreide woordenschat hanteert en ben blij dat deze niet verloren gegaan is door bv. een slechte vertaling. De personages zijn nog even onvoorspelbaar als in de andere boeken, maar toch nog steeds te herkennen. Het verhaal begint volgens mij net iets te traag, met te veel informatie over district 13. Bovendien wordt er erg weinig vermeld over de oorlog in de andere districten. De gevoelens van de oorlog voelen echter ‘echt’ aan en je hebt het gevoel zelf in de oorlog te zitten. De doden en gewonden lijken je kennissen te zijn en iedere dode zorgt voor een schok. Het boek bevat verborgen psychologie, levenswijsheden en emoties die we allemaal kennen maar toch anders interpreteren.

De onverwachte wendingen aan het einde van een hoofdstuk zorgen voor de drang om verder te lezen. Naar het einde toe neemt het verhaal toe in snelheid. Het lijkt zelfs alsof de schrijfster het boek zo snel mogelijk af wilt hebben. Het einde komt daarom een beetje onecht en nep over. De negatieve gedachten van Katniss zorgen ook eerder voor een erg negatieve kijk op de wereld. Als er meer aandacht besteed zou worden aan de gevoelens en bedenkingen van andere personages, zou dat volgens mij zorgen voor een iets positievere sfeer en zouden ook de voordelen van de oorlog beter naar voren komen. De sterkte van dit boek is vooral het verhaal zelf dat zo sterk, onvoorspelbaar en meeslepend is en je aandacht tot de laatste letter vasthoudt.

Deze recensie is geschreven door Fran Verdeyen, 15 jaar, scholier aan het Humaniora Kindsheid Jesu in Kiewit/Hasselt

Spotgaai / Suzanne Collins / vertaling door Maria Postema / Uitgeverij Van Goor / 2010 / 411 pagina’s / ISBN 9789047508496