Fredo Santoro verlaat na het overlijden van zijn moeder Italië samen met zijn vader om een nieuwe toekomst op te bouwen in Engeland. Wanneer de Tweede Wereldoorlog uitbreekt en Mussolini de kant van de Nazi’s kiest, worden Italianen opgepakt en ter werk gesteld. Fredo verliest zijn vader en moet alleen verder in een land waar hij niet meer welkom is. Hij ontmoet Luigi en raakt bevriend met hem. Na de oorlog reizen ze samen terug naar Italië waar Fredo de zorg op neemt voor de jonge Vittorio.

Toen ik dit boek opende verwachtte ik een totaal ander verhaal: een ware oorlogsroman. Maar na 100 pagina’s was de oorlog afgelopen en vertrok Fredo weer terug naar Italië. Het leven van Fredo gaat door en hij legt zich er vrij snel bij neer dat hij nergens mee bij hoort. Hij is geen Engelsman, geen Italiaan, geen kapper en geen man die thuishoort in het bed van zijn lief. Ergens toe behoren is dan ook een groot thema in De rest van ons leven. Fredo heeft nooit ergens bij gehoord behalve bij zijn vader. Het is een terugkerend onderwerp in het boek. Fredo is ontheemd en Beerten geeft dat weer zonder dat expliciet te zeggen. Nooit zegt Fredo dat hij geen nationaliteit heeft of zich gesplitst voelt, maar alles wijst erop.

De schrijfstijl van Beerten is altijd al minimaal geweest. Ook in haar boeken

Allemaal willen we de hemel

en

Een mens is genoeg

, schrijft ze geen woord teveel. Ze laat haar verhaal graag over aan de interpretatie van de lezer. De hoofdstukken zijn hierdoor kort en bondig en veel ruimte voor gedetailleerde beschrijven is er niet. In de tweede helft van het verhaal wordt ook de kleine Vittorio geïntroduceerd als perspectief. De jongen heeft een andere ‘stem’ dan de nu oudere Fredo, maar het brengt je wel gelijk terug naar het begin van het boek, waar Fredo dezelfde leeftijd heeft als Vittorio. Het nieuwe perspectief laat een andere vorm van eenzaamheid, migratie en afhankelijkheid zien en versterken elkaar daardoor. De kleine jongen wordt in tegenstelling tot Fredo vrijwillig achter gelaten door zijn ouders. Je hebt als lezer dan al met Fredo meegelopen door zijn jonge jaren en volgt daarna Vittorio door diezelfde tijd. Uiteindelijk zitten ze in dezelfde situatie: zonder ouders.

Tijdens het lezen was ik eerst verbaasd dat er een nieuw perspectief werd geïntroduceerd. Zodra Fredo Vittorio ontmoet krijgt hij al een eigen perspectief. Naarmate ik verder las begreep ik de meerwaarde van het tweede personage. Het geeft een vergelijking met Fredo, maar ook een contrast omdat Vittorio de wereld nog niet zo goed begrijpt en wordt beschermd door zijn Zia (tante). Voor de lezer is Vittorio een spiegeling van de jonge Fredo wat het verhaal rond maakt en laat het ook de groei zien die hij heeft gemaakt.

De rest van ons leven is een boek waar mijn verwachtingen heel ergens anders lagen. Ik verwachtte een oorlogsboek maar kreeg een boek over liefde, alleen door moeten en identiteit. En een hoopvol verhaal: het leven gaat door ondanks alles wat er gebeurd zelfs oorlog. Daarmee is het een verhaal dat nodig is in deze tijd en daardoor heeft het mijn verwachtingen zelfs overtroffen.

Alieke: Ik ben vers afgestudeerd als journalist en ben nu fulltime aan het werk als redacteur. Super leuk maar ook fijn om te ontspannen met een boek. Mijn liefde voor lezen vond ik pas later omdat er na de vaststelling van dyslexie niet veel trek meer in had. Uiteindelijk viel ik als een blok voor spannende YA verhalen en lees ik nu tientallen boeken in een jaar.

De rest van ons leven / Els Beerten / Uitgeverij Querido / 2022 / 303 blz. / ISBN 9789045127361

Gastblogger:

op deze plek zullen we regelmatig recensies plaatsen van bezoekers of van recensenten van bevriende websites en tijdschriften. Dat gebeurt soms op uitnodiging, maar heel graag willen we ook plaatsmaken voor spontaan ingeleverde boekbesprekingen. Dus: heb je een goed boek gelezen? Deel je mening (en dus je passie!) met de andere lezers van De Leesfabriek!