Jim Doyle is een onopvallende man die als bewaker in een winkel in Ierland werkt. Hij is al jarenlang getrouwd met Noleen en samen zijn zij de ouders van een volwassen dochter. Een doodnormale man met een gewoon leven, zo lijkt het. Dat was zo’n 20 jaar geleden helemaal anders. Toen was hij een gewelddadige inbreker die afschuwelijke dingen deed.  Op een dag ziet Jim in de winkel waar hij werkt een boek liggen met de titel ‘Je liet mij leven – je zult er eeuwig spijt van hebben’. De naam van de auteur, Eva Black, herinnert hem aan zijn duistere verleden. Het verhaal gaat namelijk over hem en hoe hij jaren geleden Eva’s ouders en jongere zusje doodde. De toen 12-jarige Eva heeft het boek geschreven om haar emoties na al die jaren een plek te kunnen geven. Ook hoopt ze door haar verhaal alsnog de dader te kunnen opsporen. En Jim …. heeft spijt dat hij al die jaren geleden de klus niet heeft afgemaakt.

Wat een geweldig verhaal is dit boek in een boek, waarvan Catherine Ryan Howard de schrijfster is. Het verhaal in het boek is geschreven door de volwassen Eva. Het is een verhaalvorm die ik nog niet eerder op deze wijze had ervaren. Terwijl Jim ‘Jij liet mij leven’ aan het lezen is, lees je als de lezer met hem mee.  Je leert daardoor het hele verhaal kennen. Door de ogen van de moordenaar en door de ogen van het slachtoffer. Vanaf de eerste bladzijde word je al volledig het verhaal ingezogen. Dat is het moment waarop Jim bij de ingang van de supermarkt het boek ontdekt. Hij ziet zichzelf nog steeds als een geweldig intelligent iemand, die de politie te slim af is geweest. Zij hebben hem tenslotte nooit kunnen pakken.

Terwijl Jim’s gedachten door de echter schrijver (Catherine Ryan Howard) met de lezer worden gedeeld, ervaar je dat Jim door het lezen van het boek steeds gefrustreerder wordt.

Hij kwam ’s nachts haar huis binnen. Toen hij weer wegging, was zij de enige die nog leefde.

Als enige overlevende is ze op zoek naar antwoorden …. op zoek naar hem.

Het boek in het boek is in het kleinste detail uitgewerkt, compleet met eigen (fictief) colofon, ISBN, uitgeverij en titelpagina waar Eva Black het boek opdraagt aan haar zusje Anna.

Voor Anna en alle andere slachtoffers wier namen we gewoonlijk vergeten of hoe dan ooit nooit te weten zullen komen.

Een ander detail dat mij opviel en heel bijzonder was, was dat wanneer je als lezer van ‘Je liet mij leven’ op de helft van het verhaal bent aangekomen, dan ben je ook écht op de helft van het boek van Eva. En zo waren er meerdere kleine verwijzingen, waardoor beide verhalen volledig in elkaar opgingen. Verder vond ik de opbouw van het boek heel verrassend met een geweldige balans tussen de twee hoofdpersonen uit het verhaal.

Aan de ene kant Jim, die het ‘Je liet mij leven’ leest en alle herinneringen aan de afgelopen periode opnieuw beleefd. Als lezer kan je dan ook niet anders dan met afschuw reageren op zijn verleden. Hij heeft geen spijt van daden en vindt zichzelf een soort van geweldig dat hij altijd onder de radar is gebleven en de politie te slim af is geweest.  Catherine beschrijft hem als een gewetenloos persoon, zonder enig respect voor het leven.

Aan de andere kant is daar Eva, die haar levensverhaal met de lezers deelt. Hoe ze opgroeide en hoe haar leven door een onbekende persoon werd vernietigd door de moord op haar ouders en zusje. Als lezer ervaar je hoe zij van een gesloten meisje verandert in een vrouw die vastberaden haar doel wil bereiken: in een allerlaatste poging toch de moordenaar vinden. Omdat haar verhaal in de ‘ik-vorm’ is geschreven beleef je ook het schuldgevoel; waarom bleef zij leven. En hoe zou ze reageren als ze de dader zou ontmoeten.

De oorspronkelijk Engelse titel van het boek is ‘Nothing man’ en deze titel past perfect bij het boek. Jim was de onbekende man, die altijd ‘onzichtbaar’ was. Maar Jim is ook de ‘Nothing man’ die het niet waard is om te leven, met al het verdriet en angst dat hij heeft veroorzaakt. Hij stelt in het échte leven eigenlijk ook niets voor. De Nederlandse vertaling van de titel ‘Je liet mij leven’ past er ook heel goed erbij. De ondertitel ‘je zult er eeuwig spijt van hebben’ zorgt voor een soort van dreiging naar de dader toe.

‘Je liet mij leven’ is een absolute aanrader om te lezen – je krijgt écht spijt wanneer je het boek

niet

leest!

Mijn naam is Nathaniël en ik ben 19 jaar. Een boekenworm ben ik altijd al geweest. Doordat ik als recensent bij de Leesfabriek ben betrokken, heb ik de laatste tijd heel veel verschillende verhaalstijlen mogen lezen. En daardoor is mijn interessegebied ook veel groter geworden, maar echt spannende thrillers en fictie dat vind ik toch wel het fijnste om te lezen.  Behalve “gewone” boeken ben ik een grote fan van de stripboeken van de Legendariërs. Ze bevatten mooie tekeningen en leuke woordgrappen! Ook kan ik genieten van een game op de computer

.

Je liet mij leven / Catherine Ryan Howard / Vertaling David Orthel / Uitgeverij Meulenhoff Boekerij / 2022 / 330 blz. / ISBN 97890 225 95636

Gastblogger:

op deze plek zullen we regelmatig recensies plaatsen van bezoekers of van recensenten van bevriende websites en tijdschriften. Dat gebeurt soms op uitnodiging, maar heel graag willen we ook plaatsmaken voor spontaan ingeleverde boekbesprekingen. Dus: heb je een goed boek gelezen? Deel je mening (en dus je passie!) met de andere lezers van De Leesfabriek!