Veel is al geschreven over Bart Chabot. Door journalisten, door tv- en theaterrecensenten, door poëzielezers, door liefhebbers en critici en alles daar tussenin. Eerder, in
Mijn vaders hand
(2020), voegde Chabot zijn eigen zegje hieraan toe. “Ik heb nog heel wat te vertellen”. Daarmee heeft hij geen woord teveel gezegd: in zijn ‘autobiografische roman’ laat hij dezelfde bondigheid namelijk achterwege.
Hartritme
, slechts het tweede deel van een trilogie, telt een dikke 500 pagina’s, vol introspectie en ironie. In de kern is de roman echter simpel: een lofdicht aan de liefde, als echtgenoot en vader maar vooral als vriend, die Chabots leven zo gedefinieerd heeft.
In interviews over
Hartritme
komt het vaak aan bot: in hoeverre is
Hartritme
nu een autobiografie? Het wordt immers beschreven als roman op de omslag. En inderdaad, de fantastische elementen zijn als draden door het boek te volgen – een sprekend kussen hier, een geestverschijning daar. Chabot zelf … . Toch was het meest treffende, meest emotionele deel van dit boek voor mij de rauwe eerlijkheid waarmee Chabot (de schrijver? het personage?) zijn publiek benadert. Het doet me denken dat dit een kerneigenschap van deze man is, ondanks alle rollen die hij bekleed heeft. Chabot is door en door zichzelf – turbulent, zeker, maar loyaal tot op het bot. Zelfs zijn eigen ‘autobiografie’ voelt meer als een ode aan overleden vrienden Herman Brood, Jules Deelder, en Martin Bril. Alsof hij, als hij het maar hard genoeg probeert, nog een laatste keer de televisiestudio onveilig kan maken.
De keerzijde van een autobiografie, zeker van deze lengte, is dat eenieder van ons best heel veel meemaakt. Helaas is het niet, zoals in fictie meestal het geval is, een samenhangende verhaallijn. Chabots
Hartritme
lijdt hier ook onder: soms voelt het boek als een aaneenrijging van anekdotes. Ze zijn vermakelijk, zeker, maar missen richting. Sommige delen lijden hier mee onder dan andere. De keerzijde? Chabot is uitzonderlijk goed in het schrijven van anekdotes. Het is het meanderen waard, de verwarring die soms komt van de tijdsprongen, om van zijn ongelofelijke verteltalent te mogen genieten.
Het zal Chabot een genoegen doen, denk ik, om te horen dat ik hem vooral kende als “vader van”. Ondanks mijn onbekendheid met veel figuren in dit boek, wist hij me mee te krijgen in de gebeurtenissen. De emotie bij de dood van zijn vrienden hangt niet zo zeer samen met hun bekendheid en des te meer met de vriendschap die Chabot met hen deelde. De dood, zoals hij het laat zijn, is niets meer dan een volgende stap. Een overblijfsel van zijn rock-’n-roll-tijd, zo zou hij zelf zeggen. Al met al schrijft Chabot een roman die soms lijdt aan problemen wat betreft tempo, maar waarvan de diepe liefde en nostalgie uiteindelijk het meest bijblijven.
Hartritme / Bart Chabot / Uitgeverij De Bezige Bij / 2021 / 432 blz. / ISBN 9789403120713
Lisa:
Ik lees al sinds ik heel klein ben, en studeer tegenwoordig aan de TU Delft. Deze dagen lees ik vooral veel Young Adult fantasy en Engelse/Nederlandse literatuur, bij voorkeur in het Engels. Tot mijn favorieten behoren de A Court of Thorns and Roses serie, To Kill a Mockingbird, The Remains of the Day en Fangirl. Mijn favorieten wisselen echter nogal per dag en per humeur.
.
Dit boek kun je meteen bestellen via de bestellink van Libris.nl
.
.