Zodra ik de beschrijving van
Vox
las, wist ik dat het een boek was dat ik moest lezen. Het deed me een beetje denken aan
A Handmaid’s Tale
van Margaret Atwood. Ook een boek waarin vrouwen onderdrukt worden door de regering in een toekomst die zomaar eens zou kunnen gebeuren.
Ik leerde via Google dat een gemiddelde vrouw 20.000 woorden per dag spreekt. De gemiddelde man spreekt er 7.000.
Stel je voor dat je als vrouw zijnde er maar 100 mag spreken per dag.
In
Vox
hebben mensen in de Verenigde Staten een limiet van honderd woorden per dag. Maar niet iedereen krijgt deze limiet opgelegd, alleen de vrouwelijke populatie. Ze hebben een soort horloge om hun pols die het aantal woorden telt. Wanneer ze over die honderd woorden gaan, dan volgt er een pijnlijke straf. Woorden die geschreeuwd worden, woorden die een meisje schreeuwt wanneer ze een nachtmerrie heeft – alles telt. De teller wordt iedere dag om middernacht gereset.
Dr. Jean McClellan was een cognitieve taalkundige, maar is nu een vrouw van weinig woorden. Haar man, Patrick, tikt op haar teller wanneer ze nog maar een paar woorden over heeft voor die dag. Jeans man en zonen kunnen niet anders dan gesloten vragen stellen aan Jean en haar zesjarige dochter Sonia. Haar zonen zijn elf en ze hebben gezien wat er gebeurd wanneer er teveel woorden gesproken worden. Er zijn momenten waarop Jean verschrikkelijk kwaad wordt op haar man en zonen, ook al zijn zij niet degenen die dit bedacht hebben. Of zoals in haar woorden: “
Ik haat ze niet. Ik zeg tegen mezelf dat ik ze niet haat. Maar soms doe ik dat wel.”
Toen Jean naar de universiteit ging, werd ze al gewaarschuwd door haar vriendin Jackie. Jackie vertelde hen over woorden als ‘toestemming van echtgenoot’ en ‘vaderlijke toestemming’. Wat nou als je op een morgen wakker wordt en je hebt ineens nergens meer zeggenschap over. Maar dan heeft de regering Jeans hulp nodig, haar expertise. Eerst zegt ze dat ze hen nooit zal helpen, maar dan geven ze haar een ander offer. Eentje die ze niet kan afslaan. Zal Jean diegenen helpen die er voor gezorgd hebben dat ze is waar ze is, waar alle vrouwen en meisjes zijn.
Ik lees niet veel dystopische boeken, meestal zorgen ze ervoor dat ik me ongemakkelijk voel. Soms zijn het boeken die zo dicht bij de huidige tijd komen dat ik er angstig van word. Zoals ik al zei wilde ik Vox lezen zodra ik de samenvatting las, gewoon omdat het eigenlijk ook wel in een toekomstig Amerika zou passen. De president in Vox deed me akelig veel aan de huidige president denken. Een die vrouwen ziet als wegwerpobjecten en er geen respect voor heeft.
Vox heeft een sterke start. Er wordt een wereld gecreëerd waarin je je onmiddellijk ongemakkelijk voelt. Ik ging me op momenten serieus afvragen wat er zou gebeuren als dit daadwerkelijk zo zou zijn.
Ik moet wel zeggen dat de eerste helft van het boek sterker was dan wat daarna kwam. Maar ik zat er al zo diep in dat ik niet meer kon stoppen, hoe verschrikkelijk het ook was.
Ik ben door dit boek GEVLOGEN! Ondanks dat het me ontzettend kwaad maakte, zat ik er in en kon ik niet stoppen. Sommige dingen waren het ene moment over de top en zo verschrikkelijk mogelijk op andere momenten. Een fascinerende verhaallijn met goed ontwikkelde personages en een einde dat ik niet zag aankomen.
Deze recensie is geschreven door Daphne Maatman, 30 jaar, Sociaal Pedagogisch Hulpverlener en een ware boekendraak. Wil je volgen wat ze leest, kijk dan op haar Instagram: daffodilsbooks.
Vox / Christina Dalcher / Vertaling Anne Jongeling / Uitgeverij Boekerij / 2019 / 318 blz. / ISBN 978 9022 588 734
Gastblogger:
op deze plek zullen we regelmatig recensies plaatsen van bezoekers of van recensenten van bevriende websites en tijdschriften. Dat gebeurt soms op uitnodiging, maar heel graag willen we ook plaatsmaken voor spontaan ingeleverde boekbesprekingen. Dus: heb je een goed boek gelezen? Deel je mening (en dus je passie!) met de andere lezers van De Leesfabriek!
.
Dit boek kun je meteen bestellen via de bestellink van Libris.nl
.
.