In de zomer van 1969 raakt de veertienjarige Evie Boyd betrokken bij een commune geleid door Russell Hadrick. Haar ouders zijn net gescheiden en ze is op zoek naar haar plekje in de wereld. Russell is charmant, maar vooral de meisjes die met hem op de ranch wonen zorgen ervoor dat Evie zich bij hen aansluit. Met name bij Suzanne vindt Evie de bevestiging en aandacht waar ze naar verlangt. Haar vader is bij zijn nieuwe vriendin ingetrokken en ook haar moeder is druk bezig met haar vriendje, het valt dus niet op dat Evie zich anders gaat kleden en gedragen en weinig meer thuis slaapt.

Het boek is gebaseerd op de commune van Charles Manson maar Cline geeft zichzelf veel creatieve vrijheid en nergens in het verhaal wordt de vergelijking genoemd. Ik wist vrij weinig over Manson en heb tijdens het lezen ook geen informatie over hem opgezocht omdat ik benieuwd was naar de versie van Cline. Maar als je alle details over Manson wel kent, hoef je niet bang te zijn dat het boek minder spannend of intrigerend is.

De verhaallijn van

De meisjes

is ongelooflijk indrukwekkend, het kroop onder mijn huid. Af en toe moest ik het boek even wegleggen omdat het teveel om te verwerken werd. Cline onthult al vrij in het begin wat er ongeveer gaat gebeuren maar dat zorgt er juist voor dat de spanning steeds hoger oploopt. Vooral de schrijfstijl van Cline zorgde dat het verhaal heel hard bij me binnen kwam; ze gebruikt veel onverwachte maar heel toepasselijke metaforen en trekt je mee in Evie’s gedachten. Waar in het begin van het boek echter er nog enige overdaad was van mooie vergelijkingen, kregen ze naarmate het boek vorderde steeds meer de ruimte om op te vallen.

Het boek is misschien het meest bijzonder omdat Cline er heel goed in slaagt de meisjes te ontleden: ze maakt hun beweegredenen duidelijk en die blijken helemaal niet vreemd of onmenselijk, maar juist heel begrijpelijk. De personages hebben diepte en worden meisjes zoals je die elke dag tegen komt, zoals je zelf misschien bent. Dat maakt de gebeurtenissen in het boek ongelooflijk intrigerend. Dit wordt versterkt doordat sommige hoofdstukken zich afspelen als Evie inmiddels een vrouw van middelbare leeftijd is, ze vertelt zelf over de zomer van 1969. Ze is eerlijk over haar motieven, gevoelens en gedachten en probeert te achterhalen hoe ze in die situatie terecht is gekomen, wat haar eigen rol was en of ze dingen had kunnen voorkomen. Ondanks dat ze een fictief karakter is, kreeg ik erg veel respect voor haar eerlijkheid en voelde ik haar emoties.

Nadat ik

De meisjes

uit had, heb ik veel nagedacht over het boek. Het was in mijn hoofd gekropen en ging niet meer weg. Pas toen ik een interview met Emma Cline in de Volkskrant las, begreep ik wat misschien het meest indruk op me gemaakt had. Ondanks dat de setting en de situatie compleet uniek zijn, beschrijft Cline heel identificeerbaar hoe het is om een meisje en een vrouw te zijn: de seksuele intimidatie die soms tussen neus en lippen genoemd wordt, het onbegrip, het gevoel van eenzaamheid en de problemen met vrienden. Toch betekent dat niet dat jongens en mannen dit boek niet mooi zullen vinden, ik ben ervan overtuigd dat het iedereen bij de keel zal grijpen.

De meisjes

is geen thriller, maar wel ongelooflijk spannend. Het heeft me alle kanten opgeslingerd en wil me nog steeds niet loslaten. Ik vond de verhaallijn niet alleen ongelooflijk mooi en fascinerend, maar ook de schrijfstijl van Cline is prachtig. Iedereen wil gezien worden en Cline beschrijft heel doordringend het levensverhaal van iemand die niet gezien wordt.

De meisjes / Emma Cline / Lebowski / 304 pagina’s / ISBN 9789048826148