Vlak voordat ze hun eerste dag op de middelbare school tegemoet gaan, spreken Dave en Julia af dat ze nooit iets doen wat een cliché tienerding is. Nooit herkend worden bij de plek waar je altijd luncht, nooit met een leraar naar bed gaan, nooit naar een feestje van de Kapoor broers gaan en zo nog een hoop.

Nu Dave en Julia in het examenjaar zitten besluiten ze juist alles van die Never list te doen. Het begint als een grapje maar al snel beginnen ze het aardig serieus te nemen. Dave vindt het niet erg want een regel op die lijst is ook dat je nooit je beste vriend mag daten, en Dave is juist verliefd op Julia.

Een tijdje geleden pikte ik het dus op en aangezien ik me die avond enorm verveelde las ik het ook in die avond uit. Ik vindt het lastig om mijn mening over dit boek te geven zonder al te veel spoilers but here I go…

Om te beginnen schrijft Adi Alsaid vanuit twee verschillende perspectieven. Iets wat best moeilijk kan zijn. Ik herkende de karakters en de manier waarop ze zich gedroegen erg goed ik wist altijd welk personage de leiding nam. Het is wel in de derde persoon geschreven maar ook daar merkte ik weinig van. Ik vind de derde persoon dan ook best wel een prettige manier van schrijven. Er zitten verschillende delen in het boek namelijk part 1: Dave, part 2: Julia en part 3: Dave en Julia. In die delen wordt het heel duidelijk dat beidde tieners een heel eigen karakter hebben en iets anders toevoegen aan het verhaal.

Iets waar ik even verder op in wil gaan is de tegendraadsheid van dit boek. Iets wat me heel erg aan het denken heeft gezet. Het verhaal gaat over twee tieners die alles behalve cliché zijn. Het ideale YA-stel van allemaal de perfecte helden zijn we zat (toch?), maar dan gaan Dave en Julia die lijst afwerken en zijn alle gebeurtenissen juist cliché. Het is best grappig om het te lezen aangezien ik ook nooit een typische tiener was/ben (Ik heb een hekel aan uitgaan enzo). Op het gegeven moment (hoe kan het ook anders?) krijgen Dave en Julia toch verkering en moest ik me er even heel erg aan ergeren hoe dit er aan toe ging. Toch heeft Adi Alsaid een hele goede en realistische oplossing gevonden waardoor ik het boek juist heel goed vond. Het einde is dus niet cliché en daar ben ik super blij om! Volgen jullie me nog?

Tenslotte wil ik nog iets vertellen wat ik pas tijdens het schrijven van deze recensie heb uitgevonden; Adi Alsaid is een man! Er zijn weinig mannelijke schrijvers die zich aan een romantisch contemporary boek wagen dus ik vind dit best wel stoer. Wat nou, mannen kunnen geen romantische verhalen schrijven? Ik heb niet eens het verschil gemerkt!

Ik geef dit boek 4 sterren omdat het zo lekker tegendraads is met al die clichée dingen. Ik heb best wel gelachen en het was ook een erg leuk boek. Toch waren er soms kleine dingen waar ik me wel aan ergerde zoals de reacties van Dave en Julia.

Never Always Sometimes / Adi Alsaid / 308 p. / Mira Ink / 2015 / ISBN 9781848453906

Deze recensie is geschreven door Saskia Peeters, 18 jaar. In haar vrije tijd schrijft Saskia blogs en verhalen en kijkt ze teveel Netflix series. Haar recensies en blogs plaatst ze op Saskia’s Bookshelf.https://saskiasbookshelf.wordpress.com/