De afgelopen maanden is de website van De Leesfabriek verrijkt met twee boekrecensies waarin de romans van Rob Waumans onder de loep zijn genomen. De boeken vallen goed in de smaak. De leesbaarheid is hoog, de personages zijn bijzonder excentriek en de verhalen die uit de pen van Waumans komen zijn weliswaar klein qua gebeurtenissen maar groots in uitvoering en detail. Hoog tijd dus om meer over deze schrijver te weten te komen! De Leesfabriek sprak hem ruim een maand na het verschijnen van zijn tweede roman
De nacht van Lolita
, over ‘de nieuwe schrijver’, meningen en het creatieve proces omtrent het schrijven van een boek.
De nacht van Lolita
Nog maar een paar weken geleden legde Rob Waumans zijn pen neer om de laatste versie van zijn roman over te dragen aan uitgeverij Atlas Contact. Sinds 17 oktober 2013 ligt dit nieuwe boek in de winkel. Een rustige tijd is aangebroken, zou je denken. Het schrijven zit er immers op en de druk is van de schouders. Maar niets is minder waar. Van grote opluchting is bij Waumans momenteel weinig sprake. Waumans: “Ik vind het altijd een lastige periode. Het schrijven is altijd heel leuk en je doet het allemaal voor het moment dat het boek ik de winkel ligt. Maar wanneer het zover is heb je geen controle meer. Er breekt een periode van meningen aan, iedereen vindt er wat van. Momenteel verschijnen er veel recensies, vooral op internet. Dat is leuk, soms niet, maar het hoort er nu eenmaal bij…”
Ook De Leesfabriek hield Waumans’ schrijfproces bij en al op de verschijningsdatum van zijn boek stond er een recensie online. Inmiddels hebben meerdere recensenten de laatste pagina van
De nacht van Lolita
omgeslagen en dat ontgaat Waumans allerminst.“Ik houd bij wat mensen over mijn boeken schrijven, maar daar ben ik redelijk rustig onder. Bij mijn debuut was ik veel onrustiger over de meningen die naar voren kwamen. Tijdens het schrijven van mijn debuut wist ik veel minder waar ik mee bezig was dan met bij
De nacht van Lolita
. Als je maar wat doet en niet honderd procent zeker weet wat je precies doet, ben je veel vatbaarder voor de dingen die mensen erover zeggen. Ik heb nu een boek geschreven waar ik helemaal achter sta. Wat ik wilde is gelukt, daar ben ik heel tevreden over. Dat is een vreemd gevoel. Ik wilde duidelijk iets en mijn doelstelling is behaald. Dit is het verhaal dat ik wilde vertellen, of je het nou leuk vindt of niet.”
De nieuwe schrijver
Het omgaan met de toestromende recensies over zijn boeken gaat Waumans dus goed af. Echter zijn het niet enkel lovende woorden die de klok slaan. Ook kritische noten horen erbij. Waumans: “Een slechte recensie is natuurlijk nooit leuk. Er zijn mensen die zeggen dat het ze geen moer uitmaakt, maar dat geloof ik niet. Over
De nacht van Lolita
schreef De Groene Amsterdammer een stuk, dat was zo negatief, zo naar. Soms staan er dingen in een recensie waar ik zelf nog niet over heb nagedacht. Daar kan ik iets van leren en dat is fijn. Bij dit stuk was dat niet het geval. De recensent slaagt er dan niet in mij iets te leren en dat is jammer. Dan kan ik het wel naast me neerleggen. Al ben ik ook wel nieuwsgierig hoe boeken beoordeeld worden zonder omslag, informatie van de uitgeverij en de naam van de auteur. Dat een boek puur beoordeeld wordt op de inhoud zonder invloed van de bijzaken. Er is altijd een oordeel. Ik ben niet de clichématige schrijver die op z’n zolderkamer zit en in z’n eenzaamheid een boek schrijft. Helemaal niet. De schrijver is veranderd de afgelopen decennia. Mijn generatie is wat makkelijker, drukt zich makkelijker uit in het publiek, ze spreken openlijk en dragen voor. Tegenwoordig lijkt het steeds belangrijker te zijn dat je jezelf goed kunt presenteren op het podium en het internet. Profileren op andere gebieden wordt belangrijker. Je zou het ‘de nieuwe schrijver’ kunnen noemen. Niet iedereen is voor die ontwikkeling. Je merkt dat de oudere generatie huiverig is voor de snelle veranderingen binnen de literatuur, maar je hoeft helemaal niet bang te zijn voor de techniek. Daarnaast is er een groot verschil tussen jezelf presenteren op social media en schrijven over jezelf. Er zijn schrijvers die verhalen schrijven over zichzelf, over de dingen die ze hebben meegemaakt. De literatuur is in dat geval om de persoon heen gebouwd. Mijn verhalen staan op zichzelf, die waren er anders ook geweest. Als schrijver is het helemaal niet erg om jezelf op meerdere vlakken te presenteren, het is juist een goede aanvulling, als de literatuur maar goed blijft.”
Waumans vervolgt: “Literatuur is op het moment echt populair en de mensen die zich aangesproken voelen door literatuur zijn hartstikke jong. Ik schrijf niet specifiek voor jongeren, al heb ik wel de indruk dat mijn boeken door jongeren gewaardeerd worden. Ik schrijf trouwens ook niet voor volwassenen. Ik wil gewoon een verhaal vertellen op mijn manier. Vaak doe ik dat zonder storyboard. Eerst zet ik het verhaal heel grof neer, beginnend met de personages. Ik heb wel een beeld van wat ik wil vertellen maar ik moet eerst het personage leren kennen. Als ik het personage leer kennen weet ik wat hij wil en wat er in zijn hoofd zit. Zo wordt dat personage steeds meer een levend iemand. Tijdens het schrijven van mijn eerste boek was ik heel lineair, ging ik uit van de gedachte vanuit het personage. Het personage uit
De nacht van Lolita
leent zich wat meer voor vreemde uitwegen. Je hebt als mens natuurlijk heel veel gedachten, stomme en leuke. Als schrijver is het heel mooi om dat te laten zien. Je kan daarin doorgaan. Tijdens het schrijven ga je op zoek in je hersenen naar gedachten en situaties die je kunt gebruiken en je kan daar heel ver in gaan. In
De nacht van Lolita
wilde ik graag iemand neerzetten die een creatief beroep heeft en iets wil creëren en dat het niet lukt. Ik wilde iemand die zichzelf kapot maakt, die zichzelf dwars zit. Dat kan door drank zijn maar ook door liefde. Daar begon ik mee, andere ingrijpende gebeurtenissen kwamen er later bij. Daar verbaasde ik mij soms zelf ook over. Maar dat gebeurt.”
Literatuur op het podium
Waumans ziet naast het schrijven grote mogelijkheden voor de literatuur op andere gebieden. Op online vlak gebeurt er veel en ook in de theaters is literatuur steeds meer in opkomst. Samen met Ivo Victoria startte Waumans in 2012 de literaire voorstelling ‘Waumans’ en Victoria’s Groot Internationaal Literair Variété Spektakel’. Een bewust gekozen lange naam voor een voorstelling die heel klein begon. Inmiddels is de lange naam niet meer nodig om de voorstelling groot te maken, het gaat namelijk heel goed met deze literaire activiteit. Waumans: “We doen de voorstelling intussen samen met literair productiehuis Wintertuin, hebben het uitgebouwd en er wordt goed op gereageerd. In 2014 staat een tour gepland door Nederland en België en we denken momenteel na over een uitbreiding. Hoe dit vorm gaat krijgen weten we nog niet, we zijn er al een tijdje mee bezig. Literatuur op het podium is nog steeds heel populair en het is ontzettend leuk om te doen, ik krijg er echt energie van. Het schrijven en de voorstelling doen vind ik allebei even leuk. Ik zou het heel jammer vinden als één van de twee weg zou vallen. Het liefst zou ik deze twee dingen samen blijven doen. De variatie is fijn. Eenzaam schrijven is helemaal niet erg als je er ook eens uit kan. Het is zo leuk en het leidt misschien wel weer tot andere dingen. Als het leidt tot – ik noem maar wat- een radioprogramma zou ik het ook te gek vinden. Ik vind het juist tof om iets met literatuur te doen dat niet zo vanzelfsprekend is.”
Hoewel Waumans zijn agenda dus behoorlijk gevuld heeft kunnen liefhebbers van zijn boeken zich in ieder geval alvast verheugen op een volgend boek. Waumans is er in gedachten al druk mee bezig. Over het derde boek kon hij nog weinig loslaten, wel liet hij weten rond januari weer met schrijven te willen beginnen.
Lees ook de
van Irene Koster over
Als je de stad binnenrijdt
Lees ook de
van Valérie Vaes over
De nacht van Lolita
Dit interview is geschreven door Irene Koster, afgestudeerd journalist, (web)redacteur en professioneel tekstschrijver.