Een jeugd vol verhalen van je opa. Het zijn grootse verhalen, en als kind geloof je er in. Maar wanneer Jacob opgroeit, begint hij te twijfelen aan de realiteit van deze verhalen en de foto’s die hij hierbij te zien kreeg. Foto’s van bijzondere kinderen in het weeshuis waar opa opgroeide; Een onzichtbare jongen, een meisje dat kon zweven, een jongen die een reusachtig blok steen optilde…
Jacob had een goede band met zijn opa, en heeft het er ook moeilijk mee dat zijn opa op een gruwelijke manier vermoord wordt door een monster. Iedereen om hem heen denkt dat hij dit verzint, maar hij had toch echt een monster gezien in het bos. Om Jacob te sussen gaat zijn vader met hem mee naar het eiland waar het weeshuis stond. Meteen valt op hoe afgezonderd dit eiland is; er is maar 1 elektriciteitscentrale en maar 1 slaapplek. Jacob gaat snel op zoek naar het weeshuis waar zijn opa in de tweede wereldoorlog woonde – helemaal aan de andere kant van het eiland – waar hij ontdekt dat het compleet is verwoest. Maar hij had toch zeker die brief van mevrouw Peregrine gelezen, die om hulp vroeg? Zou ze nog leven, En heeft zij – en de andere bewoners van het weeshuis – wel echt bestaan?
De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine
is een bijzonder boek, zoals de titel al verklapt. Op het eerste gezicht ziet het er een beetje kinderlijk uit, met alle foto’s en plaatjes erin. Maar deze foto’s en brieven voegen juist een extra laag toe aan het verhaal. Je leeft door deze toevoegingen nog meer in in het verhaal. Ik vind het heel mooi dat deze foto’s stuk voor stuk echte bestaande foto’s zijn, met hier en daar een enkele aanpassing. Verzamelaars hebben deze van rommelmarkten gered en hebben de speciale foto’s uitgezocht. Deze foto’s samen maken gek genoeg een belangrijke toevoeging aan het verhaal, terwijl ze van verschillende mensen zijn. Het verhaal is heel mooi en ook heel origineel. De Ik-persoon, Jacob, is 16 jaar, dus ongeveer mijn leeftijd. Ransom Riggs heeft alles wat Jacob denkt en doet ook echt als een 16-jarige geschreven. Alle gevoelens die Jacob voelt zijn herkenbaar. Hij heeft iets heftigs meegemaakt, en hij moet dit eigenlijk met rust laten, en dat wil iedereen (inclusief Jacob). De enige manier waarop Jacob dit met rust kan laten is door zelf naar het eiland te gaan, en doen wat Opa Abraham wou: mevrouw Peregrine opzoeken. Je kunt zien dat Jacob er echt voor gaat. Iedereen adviseert hem niet naar het weeshuis te gaan, maar Jacob moet dit uitzoeken voor zijn opa.
In dit boek hebben de personages duidelijk verschillen in hoe ze dingen interpreteren. Dit komt doordat ze allemaal een andere geschiedenis hebben. Jacobs opa heeft het telkens over monsters die hem probeerden te vermoorden. Jacobs vader denkt dat opa het over Duitse soldaten heeft. Opa werd in de tweede wereldoorlog op de trein gezet door zijn ouders, waarna hij in het weeshuis kwam. Zelfs dit afgezonderde eiland werd bekogeld door Duitse soldaten. Er zijn in het begin heel veel mensen die denken dat Jacob liegt over het monster die zijn opa heeft vermoord, en dat dit gewoon een schrikbeeld was. In het verloop van het verhaal werd het steeds spannender, en steeds gruwelijker en kon ik niet stoppen met lezen. Het genre van dit boek is niet echt te bepalen. Het heeft heel veel genres in zich. Er zitten duidelijk horror-kenmerken in maar ook zeker spannende kenmerken. Het heeft ook iets heel aparts en bijzonders. Daarom was ik ook blijverrast toen ik hoorde dat Tim Burton dit boek gaat verfilmen. Ik kijk nu al uit naar de verfilming van dit prachtige boek vol geheimen en mysteries.
Deze recensie is geschreven door gastblogster Aukje Hefting