Chelsey en Valerie

Voor de mensen die jou nog niet kennen; kan je kort iets vertellen over jezelf?


Ik ben Francien Regelink, 34 jaar. Ik woon in Utrecht en mensen zouden me kunnen kennen van mijn blog (enkele jaren geleden). Doordat ik op mijn vijftiende viraal ben gegaan kunnen sommige mensen mij ook wel kennen als “Francien laat je tieten nog eens zien”, een van de eerste shame-sexting slachtoffers in Nederland en België. Inmiddels heb ik ook al drie boeken geschreven waaronder de nieuwste genaamd “Druks” die meteen een bestseller werd. In het dagelijks leven werk ik in een uitzendbureau op de marketingafdeling.

Je eerste boek, Francien laat je tieten nog eens zien, verscheen in 2016 en is gebaseerd op een heftige gebeurtenis in je leven. Kan je dat even toelichten?


Het boek gaat over mijn derde jaar op de middelbare school. Zoals vele jongeren van die leeftijd vond ik een jongen leuk, al snel werd ik gefriendzoned maar hielden we toch contact via MSN en Facebook. Die gesprekken gingen niet altijd over de dagelijkse schoolactiviteiten maar dienden ook als ontdekkingstocht want als je vijftien bent moet je nog van alles aftoetsen en in die tijd waren er geen filmpjes over al deze onderwerpen zoals je ze nu vindt. Op een dag kreeg ik de vraag of ik mijn borsten aan hem wou tonen; hierop antwoorde ik dat we hiervoor echt wel een relatie moesten hebben vooraleer ik ze aan hem zou tonen. Maar naar meerdere malen aandringen overwoog ik het toch omdat ik dacht dat ik hierdoor misschien uit de friendzone zou worden getrokken. Ik was er ook niet beschaamd om aangezien ik tot op de dag van vandaag nog steeds trots ben op mijn borsten. Het tegendeel bleek echter waar want voordat ik het wist ging mijn foto de hele school rond en stond ik bekend als “Francien laat je tieten nog eens zien”

Wat deed dat toen met je?


Indertijd heb ik het toen niet weten te verwerken, ik heb het ook altijd ontkend aangezien mijn hoofd niet op de foto stond. Mijn ouder zijn er ook niet achter gekomen (terwijl de hele omgeving het wel wist). Ik wou er ook met niemand over praten en al zeker niet met mijn ouders aangezien je als puber hier niet snel over praat. Ik heb het pas echt een plaatsje weten te geven toen ik in Het Nieuwsuur een interview mocht geven over dit onderwerp, ongeveer veertien jaar nadat de foto werd genomen. Hierna begon de rollercoaster want al snel schreef ik het boek met mijn ervaringen en mocht ik lezingen geven in het onderwijs. Het hielp ook wel dat het nadien niet mijn schuld bleek te zijn en dat de online wereld nog niet zo groot was als nu.

Hoe kijk je daar nu op terug?


Ik kijk er met een dubbel gevoel op terug. Natuurlijk was het toen geen aangename ervaring maar nadien heeft de foto er wel voor gezorgd dat ik kansen kreeg die ik anders waarschijnlijk nooit had gehad. Ik kan jongeren door mijn ervaringen waarschuwen voor de gevaren van het internet en de gevolgen van shame-sexting.

Was er veel reactie op de titel van het boek? Die is toch best spraakmakend.


De titel is natuurlijk de bijnaam die meteen aan me werd gegeven toen de foto uitlekte. Het is uiteraard zeer heftig maar dat is wel typisch iets wat pubers deden toen. Hoewel het in eerste instantie een goede keuze is kan het soms nog wel eens moeilijk zijn voor mensen die het boek willen kopen. Door de titel is het niet zo snel een boek wat mensen in de boekhandel oppakken of in de trein lezen. Maar achteraf gezien is de titel ook wel een van de redenen waarom het zo in de media is gekomen; mensen weten dan ook meteen dat het over mij gaat en kennen me hierdoor.

Hoe ging je omgeving daarmee om?


Mijn ouders wisten het in eerste instantie natuurlijk niet maar toen de bal aan het rollen raakte en ik in de media kwam met mijn verhaal waren ze eerst teleurgesteld. Ze vonden het vooral jammer dat ik door een hel ben gegaan en dat zij er niets van af wisten. Hierdoor waren ze soms ook wel kwaad aangezien iedereen ervan af wist buiten zij. Na het lezen van het boek hebben ze dit wel kunnen begrijpen en zijn ze toch wel trots op hoe het nu met me gaat.

Doordat mijn ouders het toen ook niet wisten was thuis wel mijn veilige plek waar ik helemaal mezelf kon zijn en nadien vind ik dit nog steeds een goede beslissing van mezelf.

In 2019 verscheen

Help, ik sta online

. Waarom schreef je nog een boek over dit onderwerp?


Ik merkte vooral dat ouders niet vaak grip hebben op de zaak als het komt op shame-sexting, daarom leek het me een goed idee om een hulpgids te maken voor zowel het slachtoffer als de ouder/voogd. Ik wou aantonen dat er meer achter zit dan alleen een aangifte doen: er komen nog zoveel stappen en procedures bij kijken dat het belangrijk is om dit concreet op papier te hebben indien nodig. Een aangifte doen is natuurlijk al een grote stap maar als jongere komen er vaak ook lichamelijke klachten bij kijken waarvoor je bij de huisarts terecht kan. Door deze gids te richten naar zowel het slachtoffer als de ouders maakt het de brug naar het vertellen aan je ouders minder groot en hebben jongeren vaak het gevoel dat ze met hun probleem terecht kunnen bij een volwassene.

Dit jaar verscheen DRUKS, een boek over je leven met AD(H)D. Vanwaar kwam de drang om dit verhaal te delen met de wereld?


Toen ik in contact kwam met uitgeverij Blossom Books had ik twee ideeën in mijn hoofd: allereerst voor het boek

Help ik sta online!

en anderzijds voor het boek DRUKS. Maar toen ben ik op aanraden van de uitgeverij eerst begonnen aan

Help ik sta online!

omdat er toen meer behoefte was aan dat boek. Hoewel DRUKS een zeer persoonlijk verhaal bevat (iedereen met ADD of ADHD is natuurlijk anders en heeft een ander verhaal) heb ik er toch een stukje kwatsbaarheid ingestopt waardoor ik hoopte dat veel mensen zich erin zouden herkennen. Ik heb dit boek vooral geschreven met de insteek dat mensen er wat aan zouden hebben en dat als iemand ADD of ADHD heeft zij dit eerder moeten zien als kracht en niet als negatief punt. Het is vooral een boek met de boodschap “Kijk naar de dingen die je wel kunt in plaats van de focussen op alle dingen die je niet kunt.”.

We leven ondertussen in een andere realiteit, eentje met corona. Is er veel voor jou veranderd?


In het begin ging ik nog steeds naar mijn werk aangezien ik die structuur nodig had en zat ik vaak maar met 3-4 andere collega’s op kantoor. Hierdoor vielen wel enkele regels weg en kreeg ik voldoende vrijheid. Maar na maanden werden er toch een aantal dagen ingelast waarop ik thuis moest werken en eerst werd ik hier gek van aangezien mijn week zo helemaal geen structuur meer had. Mentaal was dit ook zeer zwaar maar ik probeer me zo goed mogelijk te omringen met mensen (op afstand wel te verstaan) zodat ik er niet aan onderdoor ga. Sommige dagen verveel ik me ook kapot maar dan probeer ik zo snel mogelijk afleiding te zoeken zodat ik me niet te veel focus op die verveling. Ik probeer ondanks deze periode toch nog structuur en regelmaat in mijn dagen te hebben maar dit lukt niet elke dag even goed. Als ik erop terugkijk heeft het zijn goede en slechte kanten, ik heb natuurlijk het geluk dat ik een goed huis had waar ik tot rust kon komen. Ik heb ook geleerd dat als er iets misgaat het altijd wel weer goed komt.

Ik heb deze periode ook zo goed mogelijk proberen te vullen. Ik had dan ook het geluk dat ik een deadline had voor het boek en ik hierdoor een bezigheid had. Als dit niet was voorgevallen had het schrijven van dit boek waarschijnlijk veel langer geduurd.

Werk je al aan een nieuw boek?


Ik heb heel wat ideeën. Zo zou ik graag een kinderboek van DRUKS op de markt willen brengen en ik probeer om dit wat naar voren te drukken bij mijn uitgeverij omdat ik momenteel de tijd hiervoor heb en ik deze tijd het liefst zo best mogelijk benut.

Ik heb altijd geleerd “iedere persoon heeft drie verhalen in zich.” Ik heb inmiddels al drie verhalen gepubliceerd dus er kan vast nog wel eentje bij komen. Ideeën genoeg!