Het
is 2002, een jaar na de aanslagen van 11 september in New York. Shirin sluit
iedereen buiten, verliest zichzelf in muziek en breakdance. Ocean James is in
tijden de eerste persoon die haar echt wil leren kennen. Ze heeft de muur zo
hoog en zorgvuldig om zich heen gebouwd, dat ze niet weet of ze in staat is om
deze af te breken. Toch is ze het zat om altijd maar beledigd, aangestaard of
zelfs aangevallen te worden. Ze is niet meer verbaasd dat mensen vreselijk
kunnen zijn, alleen vanwege haar afkomst, religie en hijab die ze draagt.
Mensen hebben direct een oordeel klaar en ze is er klaar mee dat mensen haar
niet zien om wie ze is.

Op het moment van schrijven van deze recensie heb ik het boek al twee weken geleden gelezen. Het lukte mij niet om de juiste woorden op papier te zetten om te vertellen waarom dit zo’n goed boek is. Shirin draagt een hoofddoek en probeert op school niet op te vallen, opmerkingen krijgt ze toch. Schooldagen komt ze door, door oordopjes te verstoppen onder haar hoofddoek. Ze is geen standaard wit personage en in combinatie met de aanslagen komt dit op een mooie en heel goede manier naar voren. De aanslagen spelen een grote rol in het dagelijks leven en dit is mooi in het verhaal verwerkt. Omdat zij een hoofddoek draagt, wordt zij al snel afgekeurd en als terrorist neergezet.

In eerste instantie lijkt het wel goed te gaan met Shirin op haar nieuwe school. Tot ze met Ocean moet samenwerken in de les. Ze probeert afstand te houden, maar haar verliefdheid houdt daar geen rekening mee. Ze raakt in de knoop met zichzelf en Tahereh Mafi weet dat heel mooi te verwoorden. Je voelt de worsteling van Shirin en dat raakte mij als lezer.

“Ik had geen connecties, geen stem waarnaar ook maar iemand zou luisteren. Ik voelde alles, alles en tegelijkertijd helemaal niets.”

Ze
probeert afstand te houden, omdat dat beter zou zijn voor iedereen, maar ze
durft niet voor zichzelf te kiezen.

Wanneer Shirin zich aansluit bij de breakdanceclub van haar broer merkt ze dat mensen haar in die wereld zouden respecteren als ze maar een beetje kon breakdancen.


“Op een of andere manier wist ik op dat moment dat talent het enige was wat er in deze wereld toe deed. Hier kon ik buiten het kader treden waarbinnen mijn leven volgens de maatschappij moest passen.”

Knap
aan de stijl van Mafi vind ik de geloofwaardigheid van personages. Zowel
hoofdpersonage Shirin als bijpersonages Ocean en haar broer vind ik goed
neergezet. Ik denk dat dit komt doordat het boek deels autobiografisch is
waardoor zij haar personages echt een stem kon geven. Omdat het gedeeltelijk
autobiografisch is, komt het verhaal nog harder binnen. Het is een zwaar
onderwerp, maar door de aanwezige humor leest het prettig en vlot.

Dit boek laat de lezer meer, en goed, nadenken over racisme en discriminatie. Dit verhaal speelt zich af in het jaar 2002, maar deze onderwerpen en dergelijke situaties zijn helaas nog steeds actueel. In dit boek kom je heel dicht bij Shirin en haar gevoelens en ik denk dat Mafi heel goed heeft verwoord hoe meerdere jongeren hiermee worstelen. Daarbij laat ze zien dat we niet kunnen oordelen over iemand voordat we een compleet beeld hebben van iemand.

Een bijna eindeloze afstand / Tahereh Mafi / Vertaling Merel Leene / Uitgeverij Blossom Books / 2018 / 263 blz. / ISBN 9 789463 491280

Irene

: Als kind was ik een echte boekenwurm, ik las alles wat los en vast zat. Inmiddels ben ik al vele boeken verder en dat hoeft voor mij niet per sé in bed of stoel, zolang ik maar kan lezen is staand, op een trapje of naast de stoel niet erg.  Ook is het een gewoonte geworden om met een boek de deur uit te gaan: romans, thrillers, feelgood of YA, ik lees het graag.

Dit boek kun je meteen bestellen via de bestellink van Libris.nl