Er zijn weinig boeken die de liefde in al zijn aspecten weten weer te geven,

Het einde van de eenzaamheid

is wel zo’n boek. Het boek werd geschreven door Benedict Wells. Benedict is nog maar net de dertig gepasseerd en schrijft al, zoals ook op de kaft te lezen valt, als een oude meester. Iets wat ik absoluut kan beamen.

Benedict Wells schrijft in dit boek het verhaal neer van Jules Moreau. Jules belandt op een gegeven moment in het ziekenhuis door een zwaar motorongeluk. De herinneringen die daar boven komen, worden vanaf de eerste pagina neergeschreven. Op die manier leer je eerst de kleine Jules kennen die uiteindelijk, doorheen de herinneringen, opgroeit tot een geweldige man en vader.

Jules heeft geen gemakkelijk leven gekend. Hij verloor op erg jonge leeftijd zijn ouders in een auto-ongeluk, maar blijft gelukkig niet helemaal alleen achter. Hij heeft nog een oudere broer en zus, Marty en Liz. Een hele tijd gaan ze door het leven als de drie musketiers, maar zodra de puberteit van de Marty en Liz om de hoek komt loeren, lijkt de band tussen de drie kinderen te verwateren. De broers en zus groeien uit elkaar, ondanks het feit dat ze eigenlijk alleen op elkaar kunnen terugvallen.

Gelukkig leert Jules Alva kennen. Een fantastische dame die in hetzelfde internaat woont en waar hij, ondanks haar bijzondere en vaak ondoordringbare karakter, een bijzondere vriendschap mee weet op te bouwen. Maar ze worden ouder. En zo wordt ook de vriendschap tussen hem en Alva een stuk complexer. Zal er voor hen nog een plaats samen weggelegd zijn in de complexe wereld van de liefde?

Als je al zoveel verdriet in je leven gekend hebt, mag het ook wel eens mee zitten. Vele jaren later, wanneer de personages allemaal volwassen zijn, vinden ze elkaar terug. Jules herontdekt een mooie band tussen hem en zijn broer en zus, maar loopt vooral ook Alva weer tegen het lijf.

De eerste dagen met Alva gaven me het gevoel dat ik na een lange reis thuiskwam

(p.171)

.

Als lezer voel je dat de tijd ervoor gezorgd heeft dat de relaties tussen de personages een mooiere, meer standvastige vorm hebben aangenomen. Eerlijk toegegeven, het terug bij elkaar brengen van twee personages die in hun puberjaren verliefd waren op elkaar, is misschien cliché. Toch, door de ontwikkeling van beide personages en de context waarin ze elkaar terug tegenkomen, voelt het zo niet.

Wanneer je denkt dat alles lijkt te lopen zoals het zou mogen voor een personage dat al zoveel liefdesverdriet op alle mogelijke manieren kende, volgt er toch nog een wending die je als lezer niet verwacht.

Toen wankelde ik naar achteren alsof ik een klap van een onzichtbare hand had gekregen. Die drie woordjes hadden zo’n oerkracht dat ik met stomheid geslagen was, ze namen alle gevoel weg en even wist ik niet wat ik moest zeggen of doen

(p.239).  Laat het wel net deze wending zijn die ervoor zorgde dat ik met tranen in mijn ogen het boek uitlas.

Benedict Wells schrijft op zo’n manier dat iedereen zijn boek kan lezen, ook al ben je geen echte boekenfan. Het boek geeft op een empathische manier de relaties binnen een familie weer en we weten allemaal dat die erg uiteenlopend kunnen zijn. De auteur weet dit op een heel herkenbare manier weer te geven. Toch vind je ook je gading als je wel houdt van literair mooi opgebouwde verhalen. Zo deelt hij de hoofdstukken bijvoorbeeld op volgens een aantal jaartallen, maar hij geeft er ook altijd een bijpassende titel aan, zoals ‘De weg terug’ (2000-2003) (p.128) of ‘Het ontstaan van de angst’ (2007-2008) (p. 210). Daarnaast voegt hij ook regelmatig korte stukjes uit liedjes toe die de sfeer van het verhaal ondersteunen. Zelfs een tekening zorgt er op een gegeven moment voor dat je de gedachtegang van het hoofdpersonage beter kan volgen (p. 182).

Ondertussen heb ik het verhaal al aan verschillende familieleden, vrienden en collega’s aangeraden en allemaal waren ze even enthousiast.

Het einde van de eenzaamheid

werd bekroond met verschillende prijzen en staat al een hele tijd hoog in de Duitse bestsellerlijsten. En het staat daar maar goed ook, want wat een mooi stukje literatuur heb je met dit boek in handen!

Deze recensie is geschreven door Silke, leerkracht in de eerste graad van het secundair onderwijs in het Sint-Pieterscollege te Leuven. Ze geeft daar voltijds het vak Nederlands. Nederlands als taal en in de vorm van literatuur hebben haar van kindsbeen af nauw aan het hart gelegen. Ze geniet er dan ook van om haar leerlingen elke dag een beetje van haar passie door te geven.  Silke leest elk boek graag dat haar op een gegeven moment bij het nekvel grijpt. Dat kan zijn door de taal of de vorm die een auteur hanteert of door het verhaal dat verteld wordt.

Het einde van de eenzaamheid/Benedict Wells/vertaler Gerda Baardman/Meulenhoff/2016/300 blz./ISBN: 9789029091787