Dit boek stond al tijden op mijn lijst ‘ga ik nog een keer lezen, maar geen idee wanneer’. Het boek won verschillende prijzen, waaronder de Dioraphte Literatuur Prijs in Nederland. Lovende recensies kwamen voorbij, maar toch pakte ik het boek niet op. Tot het moment dat bekend werd dat Sarah Crossan naar Yalfest zou komen. Na het lezen vroeg ik mij af waarom ik dit boek niet eerder had opgepakt.

Het verhaal lees je vanuit Grace en zij is letterlijk verbonden aan Tippi, haar zus. Ze willen zo gewoon mogelijk meedoen in de maatschappij, maar dat is best lastig als je een Siamese tweeling bent. De tweeling gaat op hun zestiende voor het eerst naar de lokale middelbare school, in plaats van thuisonderwijs te volgen. Wonder boven wonder ontmoeten ze twee jongeren waar ze vrienden mee worden waardoor ze het gevoel krijgen er bij te horen.

Maandelijks worden de lichamelijke functies van de tweeling gecontroleerd en op een moment wordt duidelijk dat het lichaam van Grace niet functioneert zoals zou moeten. De tweeling komt voor een beslissing te staan die, hoe dan ook, hun leven drastisch laat veranderen. Waar doe je goed aan in zo’n situatie?

Tippi en Grace wonen bij hun ouders met hun zusje Draak en thuis hebben ze het niet breed. Veel geld gaat naar onderzoeken van de tweeling en er blijft daardoor niet veel over. Hun zusje Draak lijdt hier ook onder. Op een gegeven moment doet de tweeling toch iets voor het geld, iets wat ze eigenlijk nooit wilden. Een laatste poging.

Het boek is geschreven in versvorm en ik vond het prachtig. Het zorgt voor een bepaalde cadans tijdens het lezen die ik heel prettig vond en die het verhaal mooier maakte. Het voelde alsof ik zweefde door de zinnen en dat deed ik dit keer letterlijk: in weinig woorden wordt een ijzersterk verhaal neergezet.

Twee sterke personages die samen één zijn, maar toch ook individu. In het boek zag ik Tippi en Grace groeien, maar ook kreeg ik het gevoel alsof ik hen steeds een stukje verloor naarmate het boek het einde naderde.

Een groot compliment voor Sarah Crossan die de vreugde, het verdriet, de pijn in versvorm zo goed over heeft kunnen brengen naar de lezer. Daarnaast heeft ze zich verdiept in het onderwerp en hierdoor krijgt het verhaal nog meer diepgang.

Het was erg mooi, haar nieuwe boek laat gelukkig nog maar kort op zich wachten.

Mijn naam is Irene Bregman en ik ben 22 jaar. Ik studeer Sociaal Pedagogische Hulpverlening en naast mijn opleiding lees ik ontzettend graag. Lezen doe ik al sinds ik het kan en dat is gelukkig nooit weggegaan! Ik lees voornamelijk YA, maar ook boeken binnen andere genres worden verslonden.

Een/Sarah Crossan/Vertaling Sabine Mutsaers/Uitgeverij PepperBooks/2015/438 blz./ISBN 9 789020 608410