“Het leven dat kon ze verdragen, het leven omarmde ze vol, maar van de pijn kon ze niet winnen.”

Nadat Kelly zelfmoord heeft gepleegd, is Ava kwaad op de wereld. Ze maakt het zichzelf onmogelijk op school en voelt zich nergens meer prettig. Ze werkt bij Magic Kebab en spreekt af met de broer van Kelly, maar een echte vriendschap kan ze het niet noemen. Haar situatie is allesbehalve oké, want wat moet je met jezelf als alles ineens oneerlijk is in jouw ogen? Gideon brengt verandering in de situatie door ook bij Magic Kebab te komen werken. Gideon is Ava’s tegenpool: hij trekt zich het liefste terug in zijn eigen wereld met muziek en poëzie en als hij zich tussen de mensen moet begeven, raakt hij soms in paniek. Er ontstaat een bijzondere vriendschap, ondanks de bagage die ze allebei met zich meezeulen.

Je leest vanuit twee perspectieven, dat van Ava en dat van Gideon, en dat vind ik van toegevoegde waarde. Beiden hebben hun eigen problemen, gedachten en gevoelens en je leert beide personen hierdoor beter kennen. Ondanks dat er meerdere boeken geschreven zijn over bijzondere vriendschappen en soms in combinatie met soortgelijke thema’s, vond ik dit toch echt een bijzondere vriendschap. Ze leren van elkaar, houden van elkaar en groeien ook persoonlijk doordat ze met elkaar omgaan. Hun vriendschap is ook bijzonder, omdat ze brieven naar elkaar schrijven waarin ze eerlijk en zichzelf zijn. Iets wat tegenwoordig minder gebeurt door de moderne technologie.

Wanneer Ava naar een nieuwe school gaat, merkt ze dat weer dat het ook fijn kan zijn op school. Een school met leerlingen die, op welke manier dan ook, iets hebben waardoor ze op regulier onderwijs even niet meer passen. Los van haar problemen voelt ze zich er prettig en maakt ze nieuwe vrienden.

“Niemand maakt zich druk om wie ik ben of wat ik heb gedaan, want ze hebben allemaal hun eigen sores, en daar word ik ongelooflijk kalm van.”

Dit is een boek wat grappig kan zijn, maar ook kleine scheurtjes in je hart kan maken, omdat het realistisch geschreven is. Een verhaal over zelfmoord, rouwverwerking, depressie, liefde en vriendschap.

Chaos. Maar wel schitterend.

“Ik heb hem bedankt voor de prachtige gedichten en voor het oprapen van de scherven van mijn versplinterde hart, zodat ik het zelf weer in elkaar kon lijmen.”

Mijn naam is Irene Bregman en ik ben 22 jaar. Ik studeer Sociaal Pedagogische Hulpverlening en naast mijn opleiding lees ik ontzettend graag. Lezen doe ik al sinds ik het kan en dat is gelukkig nooit weggegaan! Ik lees voornamelijk YA, maar ook boeken binnen andere genres worden verslonden.

Een schitterende chaos/Claire Christian/vertaling Lydia Meeder & Barbara Zuurbier/Uitgeverij Lemniscaat /2018/264 blz./ISBN 9 789047 710233