Op 5 september 2017 worden Mateo Torrez en Rufus Emeterio beiden gebeld door Death-Cast met de mededeling dat ze binnen 24 uur zullen overlijden. Via de Last-Friend App komt Mateo Rufus tegen en samen gaan ze op avontuur om in één dag hun leven te leven.


“Al die jaren ben ik zo voorzichtig geweest omdat ik langer wilde leven, en kijk wat me dat heeft opgeleverd. Ik sta bij de eindstreep, maar ik heb niet eens meegedaan aan de wedstrijd.”


Mateo besluit dat het tijd is om uit zijn comfortzone te stappen en Rufus..? Rufus wil weer zichzelf zijn. Samen genieten ze van het leven, voor zolang het nog duurt.

Het onderwerp van het boek was nieuw voor mij, dit concept was ik nog niet eerder tegengekomen. Het enige wat ik dacht na het lezen van dit verhaal was: wauw. Maar wat ga ik over dit boek vertellen behalve dat ik het een mooi en goed geschreven verhaal vind? Want dat is het. Mateo is een gevoelig en vrij eenzaam persoon en heeft het niet makkelijk omdat zijn vader in coma ligt. Ook Rufus heeft het moeilijk, omdat hij zijn ouders en zusje al is verloren door Death-Cast. De twee jongens lijken niet op elkaar, maar toch blijken ze een goede match te zijn.

Mateo en Rufus laten elkaar zichzelf zijn en bouwen een hechte band op. Mateo en Rufus voelden als mijn vrienden en ondanks dat ik mij er mentaal op heb voorbereid kwam het als een driedubbele donderslag binnen toen het over was. Adam Silvera heeft personages neergezet die geloofwaardig en echt zijn zoals mensen kunnen zijn in de wereld. Naast Mateo en Rufus lees je soms ook vanuit andere personen, Doodlopers of niet-Doodlopers. Hen kom je op bepaalde momenten ook tegen, een leuk element in het boek.

Ik heb nog niet eerder een boek gelezen waarvan de titel zo’n grote spoiler was. Ik hoopte op elke bladzijde dat het anders af zou lopen en dat uit zou komen dat organisatie Death-Cast een grote grap was, maar toch wist ik maar al te goed dat dit niet zou gaan gebeuren.

LGBTQ-thema’s spelen in dit boek een rol. Tegenwoordig lijkt het in veel boeken voor te komen. Het is een goed en belangrijk onderwerp, maar soms lijkt het alsof iedere auteur hierover moet schrijven om een goed boek neer te kunnen zetten.

Het thema trad in dit geval niet heel erg op de voorgrond, maar persoonlijk denk ik dat het alsnog een prachtig boek was geweest als het bij een intense vriendschap was gebleven.

Na het lezen van dit verhaal ben ik blij dat Death-Cast in de echte wereld niet bestaat en dat wij niet te horen krijgen wanneer we overlijden. Ik denk dat we elke dag het beste uit het leven en vooral uit onszelf moeten halen, het kan zo voorbij zijn.


“Niemand heeft het eeuwige leven, maar door wat we achterlaten, leven we verder in de herinnering van anderen.”

Mijn naam is Irene Bregman en ik ben 22 jaar. Ik studeer Sociaal Pedagogische Hulpverlening en naast mijn opleiding lees ik ontzettend graag. Lezen doe ik al sinds ik het kan en dat is gelukkig nooit weggegaan! Ik lees voornamelijk YA, maar ook boeken binnen andere genres worden verslonden.

Op het einde gaan ze allebei dood/Adam Silvera/vertaling Lies Lavrijsen en Tine Poesen/Uitgeverij Clavis/2018/341 blz./ISBN 9 789044 831740