Leon is op weg naar de Albert Heijn om te informeren naar een baantje als hij Youssra tegenkomt. Youssra zat bij hem op school en hij blijkt haar nog altijd fascinerend te vinden. Ze vraagt hem even op haar huurauto te passen totdat zij terug is. Ze komt niet terug, maar wel komt er een stem uit de auto. Het is de navigatie die vraagt naar de gemarkeerde route te rijden. Leon doet wat gevraagd wordt.

Het eerste hoofdstuk riep al vragen op bij mij. In geen enkele politieserie heb ik gelezen of gezien dat een rechercheur een verdachte steekwoorden op laat schrijven over de gebeurtenis die tot zijn arrestatie hebben geleid. Wat is er voorgevallen, wat heeft Leon wel of niet gedaan? Een andere vraag die tijdens het lezen in mijn hoofd sloop, is wat Leon dacht toen hij de auto instapte en de navigatie een aantal keer volgde. Het hield mij het hele verhaal bezig en dat was duidelijk ook de bedoeling van de schrijver.

Ik weet niet in wat voor wereld Leon leefde en hoe hij als persoon is, los van dit avontuur. Hij denkt vaak aan een film en af en toe vergelijkt hij zich met personage Will Turner. Leeft hij misschien zelf in een film? Eerst dacht ik dat hij een vorm van Autisme had, hij doet het gewoon en houdt onder andere van eenvoudige opdrachten.

“Als mij iets gevraagd werd dan deed ik het.” “Maar niemand heeft je iets gevraagd.” “Jawel. De navigatie.”

Of dit wel of niet zo is, daar krijg je eerst weinig over mee. Uiteindelijk leer je Leon iets beter kennen in de autoritten.

De steekwoorden die Leon opschrijft zijn tevens de hoofdstuktitels. De titels zijn aansluitend op de laatste zin van het vorige hoofdstuk. Erg knap gedaan waardoor je als lezer alleen maar door wilt lezen. Als ik stop met lezen doe ik dat vaak aan het einde van een hoofdstuk, maar bij dit boek lukte dat gewoon niet. Ik moest doorlezen en dat kwam mede door de korte hoofdstukken.

Een beetje mysterieuze manier van schrijven heeft mij duidelijk op het verkeerde spoor gezet. Ik vertrouwde Leon, maar naarmate het boek vorderde begon ik daar wel vaker aan te twijfelen, want hoe komt hij anders in een verhoorkamer terecht? Ik vind het knap dat in de laatste 10 pagina’s de plottwist pas naar boven komt, zo lang laat Frederik Baas de lezer aan het lijntje. Zijn eerste boek vond ik al goed, maar met zijn tweede boek doet hij er nog een schepje bovenop. Hij heeft zich laten inspireren door de aanslagen in en rond Brussel in 2016. Door actualiteit te verwerken in het verhaal en een originele invalshoek is het een originele en waardige literaire thriller geworden.

En stiekem ben ik ook wel blij dat mijn TomTom geen ‘herberekenen’ zegt.

Mijn naam is Irene Bregman en ik ben 22 jaar. Ik studeer Sociaal Pedagogische Hulpverlening en naast mijn opleiding lees ik ontzettend graag. Lezen doe ik al sinds ik het kan en dat is gelukkig nooit weggegaan! Ik lees voornamelijk YA, maar ook boeken binnen andere genres worden verslonden.

Herberekening/Frederik Baas/Uitgeverij Ambo | Anthos/2018/220 blz./ISBN 9 789026 340178