Boeken die me het gevoel geven dat ik op vakantie ben maken me altijd blij. Een van de dingen die voor mij vakantie uitademt is het halen van likijsjes en zoals de voorkant van Het onvolmaakte wonder al doet verwachten, speelt ijs een belangrijke rol. We leren Milena kennen tijdens een stroomstoring. Desastreus wanneer je een ijssalon runt en het toeristenseizoen afgelopen is. Gelukkig is er redding, iemand bestelt een enorme hoeveelheid ijs. Daardoor komt Milena terecht bij rockster Nick. Er lijkt meteen een klik tussen de twee te zijn, maar Nick heeft een vriendin waarmee hij zich probeert te settelen en Milena is met haar vriendin bezig om zwanger te worden.

Qua sfeer zat het boek voor mij wel goed. Het onvolmaakte wonder kreeg me makkelijk mee en ik voelde me betrokken bij de personages, of in ieder geval tot op een bepaald punt. Schrijver De Carlo heeft namelijk nogal wat filosofische overpeinzingen in zijn roman opgenomen en die begonnen na verloop van tijd te irriteren. Meer dan eens leken ze vooral gebaseerd te worden op clichés en na een aantal generalisaties over wat typisch mannelijk en vrouwelijk is, werd ik dat wel zat. Daarnaast kreeg ik bij sommige stukken over Milena’s seksualiteit wel erg het gevoel dat het meer de schrijver was die aan het woord was dan het personage zelf. De opmerkingen kwamen namelijk niet erg geloofwaardig op mij over. Er wordt onder andere gesuggereerd dat Milena ervoor gekozen heeft vanaf een bepaald moment alleen nog maar op vrouwen te vallen en ook als ze, erg voorspelbaar, verliefd wordt op Nick lijkt er nooit erkenning te komen van het bestaan van biseksualiteit.

Daarnaast duurt het enorm lang voordat er werkelijk iets gebeurt, tot de enorme explosie plaatsvindt en De Carlo helemaal losgaat met verwensingen die over en weer geslingerd worden. De opbouw naar dat drama mist. Het is vooral grappig, maar het lijkt ook weer te serieus voor een satire. Datzelfde geldt voor de zoetsappige liefdesverklaringen die zo uit een goedkoop pulpromannetje overgenomen lijken te zijn. Het paste naar mijn idee totaal niet in de rest van het verhaal.

Waar Het onvolmaakte wonder voor mij veelbelovend begon met een pakkende sfeer, ging het bergafwaarts door de vele (pseudo-)filosofische verhandelingen en de over dramatische ontwikkelingen. Mede daarom wordt het wel erg lastig sympathie op te brengen voor de personages die ook verrassend weinig om hun omgeving lijken te geven. Overigens kan de lezer dat ook niet, want De Carlo beschrijft zijn bijpersonages zo miniem dat het nergens mensen van vlees en bloed worden. Mocht ik nog eens een ander boek van De Carlo tegenkomen, dan zal ik het zeker wel uitproberen. Lekker weglezen deed het tenslotte wel, maar ik vraag me af in hoeverre De Carlo’s eigen stem terugkwam in zijn personages. Hopelijk zal een ander boek van hem radicaal andere personages bevatten en het tegendeel bewijzen.

Het onvolmaakte wonder/ Andrea de Carlo/ vertaald door Annette de Koning/ Uitgeverij Wereldbibliotheek/ 2018/ 287 blz./ ISBN: 9789028427235