De 14-jarige Merel wordt van het
dak van haar school geplukt. Waarom? Ze weigert hierover te praten. Merel was
tevreden met haar overzichtelijke leven. Thuis was het fijn bij haar moeder, ze
las veel, keek veel naar vogels en droomde van vliegen. School was te doen
zolang ze uit de buurt bleef van haar klasgenoten. Haar wereld wordt op haar kop
gezet door een onverwachte gebeurtenis.
Langzaam komt Merel er achter, met
hulp van haar psycholoog dokter Katz, dat er ook een muzikale manier is om haar
vleugels uit te slaan.
Het verhaal begint als Merel in het
ziekenhuis ligt. Ze wilde geen zelfmoord plegen, maar wat ze wel op het dak deed
blijft nog een vraag. Merel wil het in ieder geval nog niet vertellen. In de
loop van het verhaal krijgt de lezer antwoord op die vragen, maar het blijkt niet
zomaar iets te zijn. Er is meer aan de hand, al langer. Een verlegen meisje met
angsten op sociaal gebied. Deze angsten voelde ik als lezer en ik hoopte van
harte dat het beter met haar zou gaan en ze hulp zou accepteren. En dat doet
ze. Wanneer Merel sprongen maakt kon ik een glimlach niet onderdrukken.
In eerste instantie wil Merel geen
hulp, want ze denkt dat iedereen haar gek of krankzinnig vindt. Maar dokter
Katz denkt daar anders over, een verklaring die niet alleen voor Merel van
toepassing is.
“We zoeken een manier om
overweg te kunnen met de waanzin om ons heen. Soms ontdek je en manier waardoor
je je nog gekker voelt, ook al voel je je er veiliger door. Behoefte hebben aan
veiligheid is menselijk; het betekent niet dat je gek bent.”
Via dokter Katz leert ze ook nieuwe
muziek kennen. Muziek helpt haar op een positieve manier, net zoals dokter Katz
dat doet.
“Ergens heel, heel diep
vanbinnen begint er iets te ontdooien. Iets waarvan ik niet eens wist dat het
bevroren was.”
Merel durft zelfs te denken aan een
muziekkamp van vier weken lang. Ze is dapper, want ze gaat naar het kamp
ondanks dat ze het eng vindt, probeert nieuwe dingen en slaat haar vleugels
uit.
Mede door de zeer prettige
schrijfstijl greep dit verhaal mij en liet het me niet meer los. Daarnaast
wordt Merel krachtig neergezet als een kritische observator met humor. Elk vrij
moment las ik, want ik gunde Merel een hartverwarmende toekomst waarin het
beter met haar zou gaan.
Ergens las ik dat het verhaal
teveel in zou gaan op haar angsten en dat dit resulteerde in langdradige
passages en gezochte clichés, maar deze ben ik niet tegengekomen. Ik denk dat
bepaalde delen van dit verhaal herkenbaar kunnen zijn voor leeftijdsgenoten van
Merel.
Ik vond het een erg goed geschreven
boek en ben benieuwd naar het toekomstige werk van deze auteur.
Dit verhaal laat goed zien hoe mensen kunnen zijn achter hun opgetrokken muren. Achter een stil iemand kan een prachtig persoon schuilgaan. We kunnen wel oordelen over een ander, maar een vooroordeel is lang niet altijd waar.
Merel / Sarah Moon / Vertaling Lydia Meeder & Barbara Zuurbier / Uitgeverij Lemniscaat / 2018 / 238 blz. / ISBN 9 789047 710271
Irene:
Als kind was ik een echte boekenwurm, ik las alles wat los en vast zat. Inmiddels ben ik al vele boeken verder en dat hoeft voor mij niet per sé in bed of stoel, zolang ik maar kan lezen is staand, op een trapje of naast de stoel niet erg. Ook is het een gewoonte geworden om met een boek de deur uit te gaan: romans, thrillers, feelgood of YA, ik lees het graag.