Je schreef als zeer jonge auteur ‘Te waar om mooi te zijn’. En nu is er ‘De dingen die ik nooit kon zeggen’.


Waar haal jij je inspiratie vandaan om deze boeken te schrijven?

Uit mijn leven vooral. Zoals je weet is het idee van Te waar om mooi te zijn ontstaan door de zelfdoding van mijn grootouders en mijn zoektocht naar vrijheid van toen. Na de publicatie van mijn eerste boek had ik na vier jaar niks meer om aan te schrijven. Dat voelde onwennig, dus ik zocht naar een nieuw verhaal en schreef uiteindelijk bijna een heel boek dat in de vuilnisbak belandde. Waarom? Ik schreef om te schrijven. En dat werkt niet natuurlijk. De verhalen die ik schrijf moeten verhalen zijn die voortkomen uit een innerlijke noodzaak. Een verhaal dat gewoon verteld moét worden, ongeacht de gevolgen. Toen ik dus een ‘nederlaag’ had geaccepteerd en dan maar even niks om handen had, las ik een gedicht dat me zo wist te raken dat het me openbrak. ‘De dingen die ik nooit kon zeggen’ vloeide moeiteloos uit mijn pen. Er ontstond een verhaal en een personage dat intiem en persoonlijk is, en toch zo universeel dat iedereen zich erin kan herkennen.

Wat vind je zelf de grootste gelijkenis en het grootste verschil tussen beide boeken?

De grootste gelijkenis ligt hem in het doorbreken van taboes. Ik vind het zo ontzettend belangrijk om te praten waar niet over gepraat wordt. Om de heilige huisjes omver te gooien en écht te zijn. Ik hang de vuile was buiten, omdat juist die was lucht nodig heeft om niet te stikken en te beschimmelen. Daarom ging mijn eerste boek over zelfdoding. Daarom gaat mijn nieuw boek over verslaving, en de duistere, hartverscheurende kant van de liefde. Over liefdesverdriet hebben ín een relatie. Over al die dingen praten we te weinig. Het grootste verschil is de vorm. Het eerste boek is een roman, terwijl het tweede eerder poëzie is. Het tweede boek is erg kwetsbaar en open, terwijl het eerste boek meer een verhaal is.

Waarom heb je ervoor gekozen om aan je nieuwste boek illustraties toe te voegen (die je zelf hebt gemaakt)?

Ze zorgen voor een extra dimensie en geven pijn en verdriet maar ook zelfliefde een gezicht. Ik heb altijd graag getekend maar geloofde nooit dat ik ook echt iets kon creëren zoals ik dat met schrijven kan. Tot iemand me vroeg om een illustratie te maken bij een artikel. Ik besloot om het gewoon eens te proberen. Die eerste illustratie zette de bal aan het rollen plots had ik inspiratie in overvloed. De beelden kwamen moeiteloos, alsof er een grote kracht was die alles in mijn schoot wierp.

In hoeverre lijken je personages op jou?

De gevoelens van het ik-personage zijn mijn gevoelens. Het zijn de gevoelens van ons allemaal. Iedereen weet hoe het voelt om afgewezen te worden, om je niet goed genoeg te voelen. In de reacties op mijn boek valt het me op dat lezers in mijn verhaal hun eigen verhaal zien. Het lijkt alsof ik met mijn dingen die ik nooit kon zeggen, die van zoveel andere mensen ook heb gezegd. En dat raakt mij diep.

Is je vriend soms bang van de dingen die jij zegt? 😉 (Je benoemt vaak het feit dat zelfliefde belangrijker is dan liefde, je tweede boek gaat ook over afscheid en liefdesverdriet…)

Nee hoor, hij kan dat allemaal goed relativeren

Werk je ondertussen al aan een volgend boek?

Ik heb wel wat ideeen maar nog niets concreet!

Vind je het belangrijk dat lezers iets ‘leren’ uit of hebben aan je boeken? Waarom?

Ja zeker. Ik lees zelf graag boeken die mij op een manier verrijken, die mij iets leren, boeken waar ik echt iets aan heb. Aan boeken die dat niet doen hecht ik weinig waarde. Die doe ik na het lezen bijvoorbeeld gemakkelijk naar de Kringwinkel, of geef ik weg. Ik wil in elk boek een boodschap steken. Ik wil dat mijn boeken kunnen zijn als een bijl voor de bevroren zee in iemand, zoals Kafka het zo mooi verwoordde.

Wat wil je alle lezers in het algemeen nog graag meegeven?

Jij bent de liefde van je leven. Al van kinds af aan krijgen we een onwaar beeld van de liefde. Door prinsen en prinsessen, vaak genoeg ook door boeken en films. Ik hoop daarom dat mijn boek het tegenovergestelde is van een voorspelbaar Hollywood-liefdesverhaal. Dat soort liefde is vaak gebaseerd op een tekort: ik heb iets van jou nodig . Maar “Ik hou van je, als”, is voor mij geen liefde. Bedenk eens hoe revolutionair het zou zijn als je erachter kwam wat je nodig hebt en het jézelf geeft. “Jij moet mij op nummer één zetten” wordt “Ik moet mij op nummer één zetten”. Je gaat als het ware van iemand die behoeftig is en haar geluk laat afhangen van iemand anders, naar een persoon die in haar kracht staat en voorziet in haar eigen behoeftes.