“De druk van haar vingers op de toetsen was de enige manier waarop ze zichzelf en de wereld kon tolereren, maar toch had ze nu geen andere keus dan de Blüthner weg te sturen. Ze vond het vooruitzicht van zijn afwezigheid onverdraaglijk, maar in elk geval wist ze dat het instrument – en haar zoon – misschien veilig zouden zijn.”

1962, Sovjet-Unie

. Katja (8) luistert naar de oude bovenbuurman, die elke nacht pianospeelt. Na zijn overlijden krijgt zij de antieke Blüther-piano. Later trouwt ze een Joodse man en emigreren ze naar Amerika, omdat Rusland niet meer veilig is. Tijdens de vlucht verliest ze de piano uit het oog.

2012, Californië

. Clara (26) moet op zoek naar een nieuw appartement en haar piano verhuist met haar mee. Ze kreeg hem voor haar 12

^e

verjaardag van haar vader, een paar weken voordat haar ouders samen omkwamen bij een brand. In een opwelling zet ze de piano te koop, maar bij het spreken van de koper twijfelt ze. Wil ze eigenlijk wel van haar piano af?

Het verhaal begint traag, bij de opbouw van de Blüthner-piano. Gelukkig valt het trage al snel weg als je kennismaakt met Katja, Clara en hun piano. Beiden zijn op een manier verbonden met een piano, maar Clara, en jij als lezer, weet nog niet hoe. Cander heeft goed nagedacht over dit verhaal en hoe de verhaallijnen met elkaar verbonden moeten worden. Een heel mooi concept, zeker omdat personages goed zijn uitgewerkt en er mooie menselijke thema’s in verwerkt zijn. Daarnaast komen ook de verschillen in wereld, Sovjet-Unie en Amerika, goed aan het licht en dat emigreren niet altijd beter is.

Dat mooie concept wordt helaas een beetje teniet gedaan door een paar erg beschrijvende stukken en door een flink aantal onvertaalde Russische woorden/zinnen. Uit de context valt aardig wat op te maken, maar voor de volledigheid zou een complete vertaling hiervan erg fijn zijn. Misschien hebben de vertalers hier een logische verklaring voor, maar het stoorde mij enigszins wel. Door deze punten wist het verhaal mij minder te raken dan ik hoopte.

Als we de punten van kritiek even vergeten, blijft echt een heel mooi verhaal over waar ik oprecht van genoot. Een verhaal waarin één piano de verbindende factor blijkt te zijn tussen twee families. Ieder zijn eigen verhaal, eigen verleden, eigen identiteit. De verhalen worden langzaam completer doordat Cander stukje bij beetje informatie deelt waardoor kwartjes op zijn plek vallen.

Mooi hoe een piano verbindend, sfeervol, helend en belangrijk kan zijn voor mensen, maar ook heel zwaar aan kan voelen door het verleden. Een piano met gewicht:

“Ik wil ermee zeggen dat er een reden is dat die piano bestaat. Deze specifieke piano. Dat die iets belangrijks heeft, voor de mensen die hem hebben gebouwd, voor de mensen die erop hebben gespeeld en die hem zijn kwijtgeraakt en hem weer hebben teruggevonden, en hem daarna opnieuw hebben verloren en in de veronderstelling hebben verkeerd dat hij voorgoed weg was. Deze Blüthner schiep muziek uit het niets, hij heeft bevroren fantasieën laten ontdooien, en daarna is hij verbrand om vervolgens weer op te duiken mét zijn oude krassen en een nieuwe eigenaar. Deze piano heeft mijn hele leven in mijn gedachten muziek gemaakt, en niemand wéét dat. Niemand weet dat het ding in mijn hoofd aan één stuk door speelt, echt voortdurend, en ik kan hem niet laten ophouden.”

Het gewicht van een piano / Chris Cander / Vertaling Iris Bol en Marcel Rouwé / 2019 / Ambo|Anthos / 382 blz. / ISBN 9 789026 348730

Irene

: Als kind was ik een echte boekenwurm, ik las alles wat los en vast zat. Inmiddels ben ik al vele boeken verder en dat hoeft voor mij niet per sé in bed of stoel, zolang ik maar kan lezen is staand, op een trapje of naast de stoel niet erg.  Ook is het een gewoonte geworden om met een boek de deur uit te gaan: romans, thrillers, feelgood of YA, ik lees het graag.

Dit boek kun je meteen bestellen via deze bestellink van Libris.nl

.

.