Het verhaal begint met de dood van een jonge homoseksuele man, genaamd Nico. Zijn familie heeft hem verstoten door zijn seksuele voorkeur, behalve zijn zusje Fiona. Zij is tot het einde bij hem. Nico is haar introductie in de gay community, een community die haar omhelst als zij hen omhelst. Het verhaal opent in de jaren tachtig in Chicago, de Aidsepidemie is in volle gang. Buiten Nico ontmoet de lezer veel van deze jonge mannen, verstoten door hun families. Je ziet hun angst, hun verdriet wanneer meer en meer van hen overlijden, of er achter komen dat ze zelf het virus met zich meedragen. Fiona is bij hen, zorgt voor hen wanneer zij niet langer voor zichzelf kunnen zorgen. Ik kan me niet voorstellen wat het met iemand doet, om een voor een iedereen van wie je houdt te zien wegkwijnen. We zien wat het met Fiona doet door de gespleten tijdslijn. De tweede verhaallijn speelt zich af in 2015, wanneer Fiona op zoek is naar haar eigen dochter. Ze vindt daar Richard, een fotograaf en overlever van de jaren tachtig. De verhalen van Yale en Fiona komen op verrassende en ontroerende wijze samen in een onvergetelijk slot.

Wat een geweldig boek was dit, ik verloor mezelf in het boek. Het speelt over een lange periode en neemt je compleet mee in alles. Je leest de gevolgen van een epidemie waarbij de regering het eigenlijk niet zoveel kon schelen, of wellicht wisten ze niet wat ze ermee aan moesten. Een publiek dat het hoofd wegdraait omdat het alleen maar de homoseksuelen aanging, wat uiteindelijk niet waar blijkt te zien. Verzekeringsmaatschappijen en de manier waarop ze onder betalingen probeerden uit te komen, met als smoes dat het al bestaande klachten waren, zodat velen stierven in het Cook County ziekenhuis. Families die hun kinderen verstoten en waarvan sommigen ze nooit meer te spreken kregen.

Maar we zien niet alleen die kant, we zien ook de kant waar vrienden er voor elkaar zijn. Vrienden die elkaar hebben wanneer er niemand anders is. Een moeder die bij haar zoon blijft tijdens deze verschrikkelijke tijd. Zoveel van deze personages die we van dichtbij leren kennen, zoals Yale, onze verteller samen met Fiona. Hun verhaallijn tijdens de jaren tachtig gaat onder andere over Fiona’s tante en waardevolle kunstwerken. Het wordt wat te lang uitgeschreven maar heeft wel weer banden met de rest en het is iets wat Yale zo graag wil volbrengen. Yale ziet het als een eerbetoon aan een liefde die nooit gestopt is.

In het heden hebben we Richard die met zijn fotografietentoonstelling het boek tot een volledige cirkel brengt. Hij geeft hen die er niet meer zijn weer een stem. Hij brengt daarmee het verleden en heden samen.

Dit boek is voor hen die meer willen leren over het verleden. Die meer willen weten over hoe bevooroordeeld men was en ook nog altijd is over de homoseksuele mensen onder ons. Over het loslaten van het verleden en het herinneren van hen die er niet langer meer zijn. Maar, misschien is het goed om een pak zakdoeken bij je te dragen, want die heb ik meerdere keren toch echt wel nodig gehad.


Deze recensie is geschreven door Daphne Maatman, 30 jaar, Sociaal Pedagogisch Hulpverlener en een ware boekendraak. Wil je volgen wat ze leest, kijk dan op haar Instagram: daffodilsbooks.

Een stralende toekomst / Rebecca Makkai / Vertaling Harm Damsma en Niek Miedema / Uitgeverij Nieuw Amsterdam / 2019 / 479 blz. / ISBN 978 9046 824 856


Gastblogger:

op deze plek zullen we regelmatig recensies plaatsen van bezoekers of van recensenten van bevriende websites en tijdschriften. Dat gebeurt soms op uitnodiging, maar heel graag willen we ook plaatsmaken voor spontaan ingeleverde boekbesprekingen. Dus: heb je een goed boek gelezen? Deel je mening (en dus je passie!) met de andere lezers van De Leesfabriek!


Dit boek kun je meteen bestellen via deze bestellink van Libris.nl

.

.