De zestienjarige Simon is homo, maar dat weet eigenlijk niemand, want tja, wat is precies een geschikt moment om tegen je vrienden te zeggen: ‘Hé, trouwens, ik ben homo!’ Waarom moet dat moment überháúpt bestaan? De enige die weet heeft van zijn geaardheid is ‘Blue’, een jongen waarmee Simon in contact is gekomen via openhartige post die deze plaatste over het homo-zijn op de Tumblr-pagina van de school. Gevolg hiervan is een anonieme e-mailuitwisseling tussen de twee die zowel serieus als humoristisch is, en bovendien steeds meer voor Simon gaat betekenen. Maar als een klasgenoot de mails per ongeluk te zien krijgt en Simon chanteert, wordt alles opeens een stukje ingewikkelder.

Simon wil niet onder druk uit de kast komen en is tegelijkertijd bang om het vertrouwen dat de voorzichtige Blue in hem heeft in één klap kapot te maken. Over die laatste persoon gesproken: Simon begint Blue steeds leuker te vinden en krijgt de boodschap dat dit wederzijds is, maar Blue durft eigenlijk nog niet ‘in het echt’ af te spreken. Als Simon dan ook nog eens een vermoeden krijgt wie zijn virtuele crush is, begint de twijfel toe te slaan.

Ik heb van Simon genoten, korter en duidelijker kan ik mijn mening geloof ik niet verwoorden. Voor ik begon was ik al enthousiast over het concept, en toen ik het boek dichtsloeg, realiseerde ik me tot mijn grote plezier dat het boven mijn verwachtingen is uitgestegen.

Simon vs. de verwachtingen van de rest van de wereld

is niet alleen vernieuwend omdat het een tienerfictieverhaal over homo’s op zich is, maar juist omdat het over veel meer dan genderdiversiteit gaat. Het onderwerp ‘uit de kast komen’ staat namelijk helemaal niet per se centraal in het boek; veel belangrijker is de vraag waarom ‘de verwachting van de rest van wereld’ altijd een blanke hetero is. Algeméne acceptatie – dát is wat Simon zou willen zien. Hij wil niet aan mensen hoeven vertellen dat hij ‘anders’ is, omdat is hij homo is, hij wil juist laten zien dat hij een normale tiener is; dat iederéén ander is. Het is een vernieuwend streven dat wij naar mening van hem zouden moeten overnemen.

Los van dit meer filosofische deel leest

Simon vs.

zoals je dat het liefst ziet in een high school-verhaal. Er gebeurt een hele hoop zonder dat er scènes zijn die als saai of zelfs overbodig voelen. Het zit bomvol fijne, grappige, realistische dialogen, die alleen maar leuker worden door de geweldige personages, personages die allemaal goede en minder goede kanten hebben en dus nooit zwart of wit zijn – figuurlijk gesproken, natuurlijk.

De combinatie van het vlot lezende verhaal en de doordachte extra laag maakt

Simon vs.

een fantasisch

feel good

-boek met een mooie boodschap die je aan het denken zet. #JoinTheSimonMovement, zou ik zeggen!

Extra leuk:

Simon vs.

is verkrijgbaar in twee kleuren, blauw en rood. Dit als onderdeel van de strijd voor diversiteit.

Deze recensie is geschreven door Suze, zeventien jaar en compleet lees- en schrijfverslaafd. Momenteel zit ze in haar eindexamenjaar vwo van het Corderium College in Amersfoort. Daarna wil ze heel graag Nederlands studeren en hoopt ze een keer het lef verzamelen zélf een manuscript op te sturen naar een uitgeverij.

Simon vs. de verwachtingen van de rest van de wereld / Becky Albertalli / vertaald door Astrid Staartjes / Blossom Books / 2016 / 272 pag. /ISBN 9789020679946