Wat zou jij doen als je op een dag je geheugen verliest? Als je niet meer weet wie je bent, wie er om

je geeft? Als je in een duistere leegte valt waarin de enige dingen die je kan thuisbrengen de dingen

zijn die je ooit hebt geleerd op school of hebt gelezen? Dit gebeurde met Charles Hirscheim. Net

zoals alle trouwe Fransen ging Charles meevechten tegen de Duitsers in de Eerste Wereldoorlog.

Charles schopte het tot luitenant, maar in juli 1918 sloeg het noodlot toe. Na een granaatinslag

verliest Charles zijn geheugen. Er spoken verschillende vragen rond in zijn hoofd. Wie ben ik?

Vanwaar kom ik? Hoe oud ben ik? Hoe komt het dat ik vloeiend Duits spreek, ik ben toch een

Fransman? En ga zo maar verder.

Dan komt de geheime dienst van Frankrijk in het plaatje. Zij zien in Charles de perfecte spion. Wie

beter om het Duitse leger te infiltreren dan een luitenant die vloeiend Duits spreekt en zijn eigen

identiteit niet meer weet? Vanaf dan slingert Charles tussen de twee kampen. Maar wat als Charles

zijn dekmantel valt?

Toen ik de achterflap van De dans der levenden van Antoine Rault las, was ik heel nieuwsgierig.

Het was veelbelovend en een leuke afwisseling. Een roman over de nasleep van de Eerste

Wereldoorlog tussen alle romans over de Tweede Wereldoorlog. En wie wil er nu niet in het hoofd

duiken van een jongeman die zoekt naar zijn eigen identiteit terwijl hij de identiteit van een dode

Duitser draagt?

Al snel begon ik echter de zin om het boek verder te lezen te verliezen. Antoine Rault overlaad je

met details. In de eerste hoofdstukken alleen al zijn er zoveel verschillende namen en details over

de ruimte waar het verhaal zich in afspeelt dat het je af en toe doet duizelen. Ook de

vertelperspectieven wisselen heel snel, waardoor je als lezer niet voldoende de kans krijgt om een

personage te leren kennen. De stukken die over Charles en zijn missie en zoektocht gingen lazen

echter heel vlot. Deze sleurden je echt mee in zijn wereld, maar wanneer er dan gewisseld werd

naar een ander perspectief was Antoine Rault me kwijt.

Het einde was redelijk teleurstellend. De dans der levenden eindigt met een heel open einde dat de

lezer met veel vragen doet achterblijven en als er nu iets is waar ik geen fan van ben dan zijn het

wel open eindes.

Wat wel positief is aan de vele details in het boek, voor mensen die nog niet veel kennen over de

Eerste Wereldoorlog, is dat je echt wel wat bijleert. Voor mensen, zoals ik, die zich wel al hebben

verdiept in de Eerste Wereldoorlog zijn deze delen echter redelijk saai. Literair gezien is het geen

hoogstandje, maar wel een oké boek ter afwisseling van de vele romans over de Tweede

Wereldoorlog.

Ik ben Dagmar en kom uit België. Als 19-jarige studente rechten doe ik niets liever dan lezen, lezen en nog eens lezen en dat al van kleins af aan! Van enge verhalen over griezelwezens tot dikke detectiveverhalen. Het is allemaal wel de revue gepasseerd. Mijn voorkeur gaat uit naar een echt boek alhoewel mijn e-reader wel één van mijn beste maatjes is geworden.

De dans der levenden/ Antoine Rault/ vertaling Félice Portier/ Xander Uitgevers BV/ 2017/ 408 blz./ ISBN 978 94 0160 673 8