Een tijdje geleden kreeg ik
Het onhandige kind
toegestuurd. Mijn eerste idee was vooral dat het een redelijk dun boek is en ik wist dus niet goed welke verwachtingen het ging kunnen inlossen. Uit de korte inhoud kon ik opmaken dat het om een behoorlijk zwaar verhaal ging, dus ik vroeg me af hoe de auteur dit had weten te verhalen op een beperkt aantal pagina’s. Ik moet toegeven dat ik er bij het begin van een treinrit aan begonnen ben en bij aankomst had ik het boek verslonden.
De auteur, Alexandre Seurat, weet het verhaal van het ‘onhandige’ meisje op een haast journalistieke manier weer te geven. Is het meisje, Diana, echt onhandig zoals haar ouders beweren of is er meer aan de hand? Het lijkt alsof je een verslag aan het lezen bent dat vorm wordt gegeven door een aantal personages die dicht bij het meisje staan, zoals haar onderwijzeres, grootmoeder, de tante, jeugdzorg en de politieagent die het onderzoek leidt. Zo begint het boek met een proloog waarin de onderwijzeres van het meisje een artikel leest in de krant en haar het gevoel bekruipt dat er iets niet klopt. De meeste personages vertellen heel eenvoudig, waardoor het zeker geen moeilijk boek is om te lezen. De personages wisselen elkaar ook voortdurend af, waardoor je wil blijven lezen om zoveel mogelijk informatie te verzamelen. Daarnaast geeft de auteur je ook een inkijk in het politieonderzoek en het onderzoek van de jeugdzorg. Door dit meervoudige perspectief krijg je als lezer verschillende gevoelens en meer informatie binnen over het verhaal van Diana.
Ook de ouders nemen een bepaalde rol in. Zij laten je als lezer mee twijfelen aan de insinuaties die tegenover hen gesteld worden. Maar ook de nalatigheid van betrokken familie jaagt je de stuipen op het lijf en geeft je het gevoel dat je de situatie zelf wil aanpakken.
‘Bij mij in de woonkamer, midden in een spelletje, had ze heel plotseling, zonder enige waarschuwing, gezegd: Gisteren heeft mama me geslagen. Ze had opgekeken, ze keek me recht aan. Ik keek haar ook aan, ik aarzelde even of ik zou vragen wat er gebeurd was, maar een stemmetje zei: Bemoei je niet met je dochters leven (p. 46).
Je voelt al heel gauw dat het meisje niet in de juiste omstandigheden opgroeit. Er zijn voldoende personages die met hetzelfde gevoel kampen, maar niets aan de situatie kunnen doen. Je wordt dan ook als lezer met een machteloos gevoel opgezadeld.
Het onhandige kind
vormt een aanklacht tegen kindermishandeling, verwrongen thuissituaties en vooral ook het feit dat er soms nog te weinig aan kan gedaan worden. Als je houdt van boeken die je mentaal in de ban houden, niet te dik zijn en toch een sterk verhaal neerzetten, dan is
Het onhandige kind
zeker iets voor jou!
Deze recensie is geschreven door Silke, leerkracht in de eerste graad van het secundair onderwijs in het Sint-Pieterscollege te Leuven. Ze geeft daar voltijds het vak Nederlands. Nederlands als taal en in de vorm van literatuur hebben haar van kindsbeen af nauw aan het hart gelegen. Ze geniet er dan ook van om haar leerlingen elke dag een beetje van haar passie door te geven. Silke leest elk boek graag dat haar op een gegeven moment bij het nekvel grijpt. Dat kan zijn door de taal of de vorm die een auteur hanteert of door het verhaal dat verteld wordt.
Het onhandige kind/Alexandre Seurat/vertaling Martine Woudt/Uitgeverij Atlas Contact/2017/138 blz./ISBN 9789025448448