Sara woont nog in het dorpje Rijsenhout bij haar strenggelovige ouders, als ze in haar gedachten al droomt van vrijheid. Ze wil naar de kunstacademie, zodat ze ongeremd kan tekenen en schilderen. Als ze in Kampen op haarzelf gaat wonen, komt ze terecht in een huis met vier jongens. Gaandeweg verliest ze zich steeds meer in haar nieuwe vrije leven en in een obsessieve liefde voor haar huisgenoot, de ongrijpbare Milan. Van braaf dorpsmeisje verandert ze langzaam in een roekeloze kunstenares. Het is dan ook de vraag hoelang dat nog goed blijft gaan…

Suzanne Brink heeft een personage beschreven in wie veel jongeren zich kunnen herkennen. Sara wil zo graag weg van haar ouders en het godsdienstige milieu, dat ze niet zo goed weet wat ze met zichzelf aan moet, als ze daadwerkelijk vertrokken is. Sara wordt neergezet als een naïef, dromerig meisje die nog veel wegen moet bewandelen om een vrouw te worden.

De stijl van schrijven vond ik heel fijn. Veel hoofdstukken beginnen met een eindpunt, waarna in datzelfde hoofdstuk wordt beschreven wat eraan voorafging. Als Sara iets nieuws of iets heftigs had meegemaakt, dan las je daar al in de eerste zin over. Vervolgens weet Brink op een heel beschrijvende manier het verhaal verder te vertellen. Bij elk personage en bij elke plek kreeg ik direct een plaatje in mijn hoofd, alsof Sara het voor mij uittekende.

Er heersen onder de mensen veel vooroordelen over kunstenaars: Ze zouden zich niet serieus met het leven bezig houden. Als ze maar kunst kunnen maken, hebben ze verder niks nodig. Ze zouden zich niet kunnen binden in de liefde, omdat ze vrijheid nodig hebben. Wél hebben ze genoeg aan een muse, waarmee ze een tijdje vooruit kunnen in hun creativiteit. Al deze vooroordelen zijn in dit boek voor mij bevestigd, maar ik vraag me af of dat terecht is. De manier van leven die de vier jongens en Sara in het huis aanhouden, is vaak niet zonder risico en getuigt van weinig studeertijd. Maar of het huis nou representatief is of niet, de schrijfster weet de situatie zo te omschrijven dat je zelf maar al te graag bij ze zou willen wonen.

Zonder het einde te verklappen, moet ik zeggen dat de geheel nieuwe wending voor mij nogal abrupt kwam. Ik had liever op het eind nog wat meer te horen gekregen over Sara en hoe het haar verging. Aan de andere kant kwam de hardheid van het leven wel naar voren en word je als lezer met je neus op de feiten gedrukt: je weet nooit hoe morgen eruit gaat zien.

Grootser dan ik is een Coming of age-roman die heel beeldend is geschreven. Zeker een aanrader voor alle kunstenaars in ons midden, maar ook juist voor diegenen die kunstenaars willen begrijpen.

Grootser dan ik | Suzanne Brink | Ambo|Anthos | 2016 | 212 pag. | ISBN 978 90 263 3656 0