Station Elf
is een boek waarvan iedereen waarschuwt dat je er blind in moet gaan. Zelf had ik expres de synopsis niet gelezen en ook geen lezersrecensies opgezocht voordat ik met lezen begon.
Station Elf
is het vierde boek van
Emily St. John Mandel
(1979, Canada). Het is een bestseller geweest en heeft een hoop grote prijzen gewonnen, zoals de prestigieuze Arthur C. Clarke Award. Nu is het ook in verscheidene landen uitgegeven en heeft de Nederlandse versie een ontoepasselijke en onaantrekkelijke roze kaft gekregen. Ondanks dat je een boek niet op zijn uiterlijk mag beoordelen, zou ik dit boek nooit op basis van de kaft opgepakt hebben.
Station Elf
wordt beschreven als een post-apocalyptisch verhaal dat een onverwachtse wending op gaat. Zoals Mandel zegt, “No countries, no internet, no more Facebook, no more email. I very purposely set much of the action 15 and then 20 years after that flu pandemic. And the reason for that is that I feel that most dystopian fiction tends to dwell on that immediate aftermath of horror and mayhem. What I was really interested and writing about was what’s the new culture and the new world that begins to emerge?’’
Op een avond krijgt acteur Arthur Leander een hartaanval en sterft op toneel, terwijl hij de rol van King Lear speelt. Een korte tijd later sterft 99,9% van de wereldpopulatie aan de Georgische griep.
Het verhaal volgt twee grote verhaallijnen: één voor het eind van de beschaving en één er na. De eerste richt zich op Arthur Leander, samen met zijn drie ex-vrouwen, beste vriend Clark en Jeevan, een voormalige paparazzo, die hem op toneel probeert te redden. De andere verhaallijn richt zich op Kirsten Raymonde, zijn jonge tegenspeelster die hem op toneel ziet sterven. Deze verhaallijn speelt zich twintig jaar na de griepepidemie af. Ze is deel geworden van het Reizende Symfonieorkest, een theatergroep die de woestenij af reist en toneelstukken van Shakespeare opvoert.
Verweven door deze verhalen is de inspiratie voor de titel van dit boek. Arthurs eerste vrouw, Miranda, is de schrijfster van een stripboekserie over ‘’Dr. Elf’’. Als Arthur een exemplaar van zijn vrouw krijgt, geeft hij deze aan Kristen. Deze stripboeken worden een talisman voor het meisje, waarbij het verleden met het heden wordt verbonden.
Station Elf
is een karakter gedreven verhaal. Het verhaal draait om mensen. De personages zijn interessant door hun geloofwaardigheid en menselijkheid. Ze hebben geen super krachten of ongelofelijke kunsten. De personages voelen als echte mensen aan, die je zomaar op straat tegen kan komen. Echter introduceert Mandel zoveel personages dat de lezer snel de weg kwijt kan raken. Daarbij wisselt ze ook constant van perspectief en tijdslijnen, waardoor het verhaal erg verwarrend kan worden.
Het idee van een Apocalyps wordt de laatste tijd veel gebruikt. Maar wees gewaarschuwd: dit boek is zoals je niet eerder hebt gelezen!
Station Elf
laat de gebeurtenissen tijdens de Apocalyps zien, maar laat vooral de naslag ervan zien. Mandels beschrijvingen van de wereld tijdens en na de epidemie zijn beangstigend realistisch. En samen met de menselijke beschrijving van de personages lijkt het verhaal wel verdacht veel op een scenario dat onze aarde ook kan over komen…
Emily St. John Mandel
mengt de toekomst en het verleden samen rond het leven van Arthur Leander en hoe hij verder leeft in de geest van zijn jonge vriendin Kirsten. Het boek is een aanrader voor liefhebbers van karakter gedreven verhalen. Soms is Mandel in dit aspect doorgeschoten door te veel personages te introduceren, maar het sterke plot maakt dit helemaal goed. Door de realistische beschrijvingen is het niet moeilijk om te bedenken dat een pandemie als de Georgische griep helemaal niet zo onvoorstelbaar is in onze wereld.
Station Elf
is een erg origineel boek dat tussen de talloze post-apocalyptische boeken uitspringt.
Station Elf / Emily St. John Mandel / vertaald door Carla Hazewindus/ Uitgeverij Moon/ 2015/ 315 blz./ ISBN: 9789025445409