Een pijp langs de Antwerpse Scheldekade: het enige aanknopingspunt bij de verdwijning van Albrecht Stuyt, een missiepriester aan wie een geurtje van pedofilie kleeft. Bizar genoeg vinden duikers bij het dreggen niet het lijk van de geestelijke, maar wel dat van Pina Gonzalez, een voormalig hoertje uit het Schipperskwartier. Commissaris Liese Meerhout van de Antwerpse moordbrigade krijgt kop noch staart aan het verhaal. Het parket beschouwt de zaak van de verdrinkingsdood van de prostituee als afgedaan, maar Liese zoekt koppig verder. Wanneer uiteindelijk ook het verminkte lijk van de gewurgde missionaris aanspoelt, stapelen de vragen zich op. Want wie zit achter de moord? De hebberige neef van Stuyt? Een Afrikaanse smokkelbende? Corrupte pooiers en genadeloze smokkelaars? Algauw raakt Liese Meerhout verstrikt in een kluwen van intriges, doodsbedreigingen, rauwe seks en gewetenswroeging. Niets blijkt moeilijker dan zoeken naar de waarheid in dood water.
Toni Coppers is geen onbekende auteur meer in het misdaadgenre. Dit is zijn zevende thriller over de ietwat koppige commissaris Liese Meerhout en ook dit verhaal werd met veel lof onthaald door het publiek. Als blijk daarvan won Coppers de Hercule Poirot-prijs in 2014.
Dat Toni Coppers de prijs verdient, staat buiten kijf. Hij is, zoals Manteau vermeldt, een meester in de misdaad. Daarnaast is hij ook een perfectionist als het op schrijven aankomt: zijn personages zijn waarheidsgetrouw, de setting is zeer precies en de timing is steeds perfect. De schrijfstijl is niet van het allerhoogste literaire niveau, maar leest erg vlot. En dat is en blijft zeer belangrijk in een misdaadverhaal. Want wanneer de schrijfstijl de snelheid van het verhaal tegenhoudt, verdwijnt alle opgebouwde spanning zeer snel.
Ik kocht dit boek op aanraden van de auteur zelf, wat op zich best wel logisch is want welke auteur vertelt er dat zijn boek niet goed is? En de eerste vraag die hij me stelde was: ‘Ik ben een man en ik heb gekozen voor een vrouwelijk hoofdpersonage. Wat vindt een vrouwelijke lezer van mijn commissaris Liese Meerhout? Is ze een realistische vrouw? Is haar gedachtegang geloofwaardig?’ Ja, dat is ze zeker. Ze heeft een typisch vrouwelijk karakter: doorbijtend, koppig en soms toch wat onzeker en dat maakt van haar een zeer interessant hoofdpersonage voor deze thriller. De lezer (zelfs mannen) zullen door Liese helemaal in het verhaal getrokken worden en pas op de laatste bladzijde worden losgelaten.
In dit boek volg je als lezer twee lopende onderzoeken, nl de zaak van de vermiste priester (de hoofdzaak) en het opgedoken lijk van Pina Gonzalez (de bijzaak). Doordat de auteur het verhaal zo goed opbouwt, ben je benieuwd naar beide aflopen. En net daar wringt het schoentje een beetje. Wanneer de bijzaak op een dood spoor loopt en geklasseerd wordt, denk je als lezer dat het verhaal hier eindigt en de andere zaak aan het einde van het boek wordt opgelost. Het tegendeel is waar. De bijzaak krijgt een staartje en de lezer blijft wat betreft de hoofdzaak op zijn honger zitten. Misschien (hopelijk) wordt deze verhaallijn nog verder uitgespeeld in een vervolg?
Zoals de achterflap zegt: ‘Coppers speelt meesterlijk met de formule van de moderne misdaadroman. Zowel de opbouw van de plot als de beschrijving van de personages is messcherp en de inzage in de psyche van zijn karakters zet de lezer haast mee aan het stuur van het verhaal. Dit is het type thriller dat je in één ruk uitleest.’ Ik zou het niet beter kunnen verwoorden.
Dood Water / Toni Coppers / 2014 / Manteau / 309 pag. / ISBN 9789022329634