Toru Watanabe is een bedachtzame en rustige student in Tokyo in de jaren ’60. Terwijl zijn leeftijdsgenoten druk bezig zijn met protesteren en rebeleren, leest Watanabe een boek of doet hij de was. Watanabe bevindt zich echter in een moeilijke driehoeksverhouding; schuin tegenover hem staan Naoko en Midori. De één een stil jeugdvriendinnetje met een hoop psychische problemen, de ander een mysterieuze, spontane en knappe medestudent. Temidden van een overvloed aan verhalen, herinneringen, beschrijvingen en prachtige dialogen zal Watanabe veel leren over verlies, sexualiteit en de impact die de dood op het leven heeft.

Mijn moeder had mij dit boek aangeraden nadat ik een ander boek van Murakami had gelezen. “

Norwegian Wood

is echt een prachtig boek,” zei ze, “ik kan me alleen niet herinneren waar het nou precies over ging.” Mijn moeder spreekt zonder uitzondering de waarheid; het is een geweldig boek, en een maand nadat je het gelezen hebt zul je weinig over het verhaal kunnen vertellen, maar wel met het enthousiasme van een Jehova’s getuige het boek aan iedereen kunnen aanprijzen, simpelweg omdat het zo goed geschreven is. Meer dan eens heb ik tijdens het lezen het boek even neer moeten leggen, verbluft door het gemak waarmee Murakami de meest complexe emoties met een paar woorden treffend op papier weet te omschrijven.

Na het lezen van de algemene inleiding zal een aantal lezers misschien denken, “Goh, gewoon nog een boek over een driehoeksverhouding tussen studenten … daar heb ik geen zin in!” Laat één ding duidelijk zijn; dit is zeker niet ‘gewoon nog een boek’. Murakami vlecht moeiteloos gedachten, observaties en herinneringen door elkaar om een prachtig geheel te vormen, ontroerend en tegelijkertijd grappig. Voor iemand die nieuwsgierig is naar de Japanse cultuur is dit boek ook een aanrader; Murakami schrijft zo duidelijk over het leven van Watanabe dat je tijdens het lezen het gevoel hebt dat je daadwerkelijk in Japan bent en vanuit Watanabe’s lichaam alles om hem heen beleeft.

Waar Murakami echter wel moeite mee heeft, is het verhaal vlot laten lopen. Sommige scenes zullen, ofschoon ze ontroerend en interessant zijn, ietwat uitgerekt aanvoelen en een lezer met weinig geduld zal het boek misschien al na een paar hoofdstukken wegleggen. Toch loont het vol te houden, want de pracht van dit verhaal is niet het verhaal zelf, maar hoe het verhaal gebracht wordt, en als Murakami het verhaal brengt dan is het zeker goed.

Het boek is vertaald vanuit het Japans naar het Engels door Jay Rubin. Deze hoogleraar aan Harvard is tevens Murakami-expert en heeft het vertalen erg goed gedaan. Een boek dat je niet in de originele taal leest moet het natuurlijk niet hebben van woordspellingen en ingenieus taalgebruik; des te meer is de bewondering voor het verteltalent van Murakami, die ook met tamelijk simpele zinnen en beschrijvingen hele mooie beelden kan schetsen.

Ik zou dit boek aan iedereen die van een mooi en goed geschreven verhaal houdt aanraden. Het is fijn af en toe iets te lezen uit een andere cultuur en uit een andere taal. Lezers die graag spanning en sensatie hebben zullen wellicht verder moeten zoeken; Norwegian Wood opent langzaam en het kan moeilijk zijn om de eerste honderd pagina’s vol te houden, mede omdat Murakami graag met flashbacks terugspringt naar het verleden. Toch is dit een geweldig boek dat iedereen zonder twijfel met veel plezier zal lezen.

Natuurlijk is er van zo’n werledberoemd boek ook een film gemaakt, hieronder de filmtrailer…

Deze recensie is geschreven door Merlijn Mascini, scholier aan het Amsterdams Lyceum.

Norwegian Wood / Haruki Murakami / Verschenen 1987 – Merlijn las de uitgave van Random House uit 2001 / 389 pag. / ISBN 9780099448822 / Nederlandse uitgave door Uitgeverij Atlas / Vertaling Elbrich Fennema / 2007 / 317 pag. / ISBN 9789045006574