Schrijver Peter Hemel is in een zelfverkozen isolement geraakt na een traumatische gebeurtenis in Berlijn. Hij komt echter, zo’n twintig jaar nadat hij haar voor het laatst gezien heeft, in de trein zijn jeugdliefde Wende tegen. Wende maakt een klein barstje in de dam die alle herinneringen van Hemels studentenleven tegenhoudt, en binnen een mum van tijd bezwijkt deze en worden we meegetrokken in Hemels jeugd, met zijn ietwat bijzondere vriend Wolf en hun verhaal rond de val van de Muur. In het heden wordt hij daarnaast lastig gevallen door een andere vriend van vroeger, die nu een belangrijke politicus is, en is hij smoorverliefd op de juffrouw van zijn zes-jarige dochtertje. Kan Hemel zijn gevoelens en herinneringen op een rij zetten en uit zijn isolement breken?

Als ik dit lees zou ik bijna het boek dat hier omschreven is, namelijk

Wende

van Johan Faber, willen gaan kopen. Een synopsis kan echter misleidend zijn en bij

Wende

is dat het geval. Mij werd een “sprankelende roman over vriendschap, verlangen en de ongrijpbaarheid van herinneringen” beloofd. Ik kreeg een fraaie doch teleurstellend saaie omschrijving van het grijze leven van Peter Hemel, gevolgd door de anticlimax van de eeuw. Hoewel het boek enkele zinnen en omschrijvingen bevat die zeker goed gevonden zijn, is het in z’n geheel niet iets wat ik graag weer zou lezen. Bij een boek is, meer dan de eerste indruk, vooral de laatste indruk belangrijk. Het laatste deel van dit boek vond ik vaag en onrealistisch (waar Hemel zich eerst perfect hield aan de regels om een saai leven te behouden, besluit hij in het laatste deel opeens alle regisseursaanwijzingen te negeren en volstrekt onvoorspelbare dingen te doen), en dat heeft vrij zwaar meegewogen in mijn oordeel. Ik kan me namelijk ook herinneren dat ik na zo’n 50 bladzijden opmerkte dat ik het een vermakelijk boek vond. Helaas werd het boek steeds saaier en kon ik niet meer zien waar het allemaal heenging (nergens heen, bleek dus). Zo krijg ik de indruk dat Johan Faber, die hiervoor alleen non-fictie schreef, in een opwelling besloot om iets te schrijven over een jeugdliefde en de Berlijnse muur, en daar meteen mee is begonnen, zonder van tevoren na te denken over het plot of de manier waarop het boek de aandacht vast moest houden.

Al met al zou ik

Wende

dus niet aan een leeftijdsgenoot aanraden, omdat ik ondanks de sporadische mooie passages het geheel te saai vond. Mocht Johan Faber echter nog een fictieboek schrijven, dan zou ik het wel een kans geven; dat er literair potentieel in zit staat vast.

Deze recensie is geschreven door Merlijn Mascini, scholier aan het Amsterdams Lyceum

Wende / Johan Faber / Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar / 2012 / 318 pag / ISBN 9789038895178