Geen slachtoffer in de hoofdrol


Eigenlijk is

Villa Triste

een soort boek dat ik niet zo snel op zou pakken, al is het omslag naar mijn mening wel prachtig. Ik lees vrijwel nooit verhalen over de oorlog, maar wat ben ik blij dat ik dat deze keer wel gedaan heb.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog wordt Caterina Commaccio met tegenzin door haar familie, en vooral door haar ontzettend dappere zus Isabella, ingezet om te helpen in het verzet. Ze wil niet, weet dat ze niet dapper genoeg is en niet goed kan liegen maar ze heeft helaas geen keus. Juist zij, een verpleegster, is nodig om gezinnen en jonge soldaten naar een veilig gebied te brengen. Ondertussen heeft ze zelf de nodige zorgen, haar verloofde zit in een gebied dat gebombardeerd is en ze heeft al tijden niks van hem gehoord.

Veertig jaar later moet Allesandro Pallioti een merkwaardige moordzaak oplossen, waaruit later blijkt dat de gebeurtenissen uit de tijd van Caterina en Isabella nog steeds geen rust hebben gevonden. Waarom worden de bejaarde mannen op zo’n aparte manier vermoord? En wat hebben ze met elkaar te maken? Op een vrij langzame maar door de schrijfstijl spannend gehouden manier kom je daar stapje voor stapje achter. En wat er aan het eind staat te gebeuren, maakt het geduld dat je op moest brengen allemaal weer goed.

Het is een prachtig geschreven verhaal waar ik gelijk bij betrokken werd, het sleept je mee en is anders dan de vele verhalen die al over de oorlog geschreven zijn. Wat mij het meest aansprak, was dat dit geen verhaal over de oorlog is waar de hoofdpersoon per definitie een slachtofferrol heeft. Caterina is iemand aan wie, denk ik, iedereen zich aan kan relateren omdat zij juist niet diegene is die graag voorop loopt en stoer genoeg is om haar leven te wagen voor deze andere, onbekende mensen. De overgang van het verleden naar het heden is goed gedaan, de stukken wisselen zich regelmatig af en het gaat niet vervelen al was het verhaal van Caterina wel wat spannender dan dat van Pallioti.

De laatste 75 pagina’s duren net iets te lang, er gebeurt in dat stuk uiteindelijk niet heel veel meer. Maar, zoals eerder gezegd, door de schrijfstijl en de oplossing van de bijzondere gebeurtenissen aan het eind blijft het boek boeiend.

Deze recensie is geschreven door Daisy Bakker, 22 jaar, zij studerde Media Informatie & Communicatie aan de Hogeschool van Amsterdam en werkt nu als freelance redacteur.

Villa Triste / Lucretia Grindle / vertaald door Saskia Peterzon-Kotte / Uitgeverij A.W. Bruna / 2012 / 480 pag. / ISBN 9789022999462