2003. Lina is een tienermeid van en woont samen met haar vader, Joe, in Bagdad. Hoewel het lijkt dat ze een gelukkig leven leiden, hangt de dreiging van oorlog continue boven hun hoofd. Lina’s moeder, Sacha, is opgepakt door de regering toen Lina nog jong was. Van haar moeder is vooral bijgebleven dat haar moeder altijd een ketting met groene steen droeg. Vader Joe en Lina hebben na het oppakken nooit meer gehoord wat er met moeder Sacha is gebeurd. Overal waar vader Joe komt kijkt hij of hij de ketting met groene steen ziet liggen, als teken en bewijs dat moeder Sacha overleden is. Met als gedachtegang, dat als moeder Sacha nog zou leven ze zeker weten de ketting zou dragen.

Lina is ambitieus en wil graag gaan studeren aan de universiteit. Als ze eenmaal geslaagd is en de inschrijving op de universiteit rond is gebeurt dat wat ze het meest vreesden: de Amerikanen vallen Bagdad binnen, de oorlog breekt uit. Vanaf dat moment krijgen Joe en Lina het zwaar. Op straat ben je niet meer veilig, ontvoeringen en moorden worden dagelijkse kost. Joe en Lina’s oom Aziz proberen haar zo goed als mogelijk te beschermen. Joe besluit te gaan werken voor de Amerikanen als tolk. Als hij tijdens een inval om het leven komt verandert het leven voor Lina nog meer. Ze gaat bij haar oom Aziz en zijn familie wonen, wat haar zwaar valt. Naar school gaan wordt niet veilig genoeg geacht en Lina helpt daarom haar tante. Haar tante verkoopt ‘chai’ (thee) aan de Amerikaanse soldaten. Een van die soldaten, Steve, kan het erg goed met Lina vinden en ze worden verliefd. Steve probeert Lina te helpen en regelt een rit met een vrachtwagen naar het buitenland als vlucht. Lina heeft haar keuze al gemaakt om mee te gaan met deze rit, als het bericht komt dat haar oom ontvoerd is, waar moet ze haar geld aan uitgeven? Het redden van het leven van haar oom of vluchten?

In de tweede verhaallijn wordt het verhaal van moeder Sacha gevolgd. Deze verhaallijn is makkelijk te herkennen aan “Wat is er gebeurd met Sacha? Deel …” Makkelijk herkenbaar, maar daardoor voor mij ook voorspelbaar. Ik heb er liever wat meer nieuwsgierigheid in. Aan het einde van het boek komen deze twee losse verhaallijnen (toch onverwacht) samen.

Smaragd

had voor mij een lastig begin, ik werd niet gepakt door het verhaal en kwam moeilijk op gang. Daarnaast had ik moeite met de schrijfstijl, erg veel korte zinnen die vaak begonnen met het woordje ‘ik’. Pas toen de tweede verhaallijn erbij kwam werd het verhaal voor mij pakkender. Het midden tot het einde van het boek heb ik dan ook in twee treinritten uitgelezen. Het einde is mooi bedacht, maar had naar mijn mening nog beter geschreven kunnen zijn.

Dit verhaal geeft je een andere kijk op het verhaal in Bagdad. Dit keer niet vanuit ons buitenlanders, maar vanuit de bewoners daar hoe zij het meegemaakt hebben. Je weet wel dat er oorlog is, maar hoe het precies er aan toe gaat weet je niet. Dit boek laat je zien dat er ook onderling tussen de burgers ‘oorlog’ was, bijvoorbeeld door het feit dat meisjes en vrouwen op een gegeven moment allemaal een lange rok en hijab voor hun eigen veiligheid moesten gaan dragen, ook de christenen en niet-gelovigen. Ik zou zeggen, even doorbijten in het begin want de rest van het verhaal is toch de moeite waard!

Deze recensie is geschreven door Mariëlle Rougoor uit Winterswijk, 20jaar, student onderwijskunde en PABO

Smaragd / Kerry Drewery / vertaling door Mieke Prins / Uitgeverij Callenbach / 2012 / 221 pag. / ISBN: 9789026606342