´Vertel eens hoe het is. De race.´ Het is een veldslag. Een chaos van paarden en mannen en bloed. De snelsten en sterksten van wat er over is na twee weken van voorbereidingen op het zand. Het is de branding in je gezicht, de dodelijke magie van november op je huid, de Scorpiotrommels in plaats van je hartslag. Het is de snelheid, als je geluk hebt. Het is leven en het is dood, of het is allebei, en het is met niets te vergelijken.´´

De Scorpio race is een paardenrace die jaarlijks wordt gehouden op het eiland Thisby. Ruiters strijden samen met hun waterpaarden om de titel ‘Koning van de Race’ te behalen en natuurlijk om de grote geldsom te winnen. Alleen is de race dit jaar wat anders. In plaats van alleen maar mannen die meedoen, doet nu ook voor het eerst een meisje mee. Kate Connoly om precies te zijn. Of Puck, zoals zij graag genoemd wil worden. De mensen op het eiland schatten haar kansen laag in. Hoe kan zo’n onervaren meisje nou van al die getrainde ruiters winnen? En dan racet ze ook niet eens met een waterpaard, maar met haar pony Duif. Eerst wilde Puck wel meedoen met een waterpaard, maar nadat ze probeerde op eentje te rijden wilde ze niets meer met die dingen te maken hebben. Waterpaarden zijn namelijk geen echte paarden. Het zijn monsters uit de zee. In de buurt zijn van een waterpaard is op zich al gevaarlijk, laat staan op eentje rijden. Ze kunnen je zo de zee in nemen, waarna je vervolgens niet meer terugkomt. Puck is net als de bewoners van het eiland niet zeker van haar kansen om te winnen. Toch doet ze mee aan de race. Een beslissing die ze heeft genomen op een wanhopig moment. Eentje die ervoor zorgt dat het vertrek van haar broer naar het vasteland wordt vertraagd. Ze heeft geen idee hoe ze hem kan tegenhouden. Misschien kan ze hem wel overhalen om te blijven in de extra tijd die ze heeft? Al is die extra tijd niet veel. Puck moet namelijk trainen voor de race. Naast Puck, doet de beruchte Sean Kingston ook mee. Puck heeft hem al eerder op het eiland gezien. ‘De jonge man met weinig woorden’ zoals de mensen op Thisby hem noemen. Beter bekend als de paardenfluisteraar. Sean Kingston heeft de Scorpio Race namelijk al vier keer gewonnen. Tijdens de voorbereidingen voor de race leren Sean en Puck elkaar beter kennen en er bloeit ook iets kleins op tussen de twee. De race zou eigenlijk hetzelfde zijn als alle andere keren. Alle andere jaren op het zand. Maar voor het eerst is Sean bang voor de uitkomst van de race. Nu er meer dan alleen zijn leven op het spel staat.

In het eerste helft van het boek wordt het verhaal geïntroduceerd. Er wordt verteld over de paardenrace, over Thisby zelf en vooral over de bewoners. Ik vond de karakterbeschrijvingen erg goed. De personages waren niet geforceerd en kwamen echt tot leven. Ik mocht Sean en Puck als hoofdpersonages ook. Ze vormden een goed stel samen en hun romance kwam niet als een bom binnenvallen, wat verfrissend is in het YA-genre. Het bouwde zich langzaam op. Zelfs aan het eind van het boek was alles nog niet zeker. Ze kennen elkaar pas twee weken, dus nemen ze alles stap voor stap. Nou, eigenlijk eerder hoef voor hoef.

Ondanks de goede personages en de realistische romance was

Dodenrit

voor mij een flinke hap om te lezen. Ik kwam steeds maar moeilijk in het verhaal. Misschien had het waarschijnlijk iets te maken met het gebrek aan spanning. Dat duwtje dat je nodig hebt om verder te lezen. Er gebeurt gewoon niet veel in het verhaal. In het eerste deel draaien de hoofdpersonages om elkaar heen. Ze zijn wel op dezelfde plek, maar ze zien elkaar niet. Dat gaat dan de hele tijd door. Het gewone leven op het eiland speelt zich af en daar lees je dan over. Toch heb ik het boek wel uitgelezen, dus misschien zat er wel wat spanning in. Spanning die trouwens pas ver na de tweede helft kwam opdagen. Ik heb dit boek wel uit kunnen lezen, maar ik weet niet of anderen dat ook zullen doen. Misschien gaan zij niet verder dan de eerste helft.

Ik heb al eerder boeken van Maggie Stiefvater gelezen. Een voorbeeld is de

Mercy Falls trilogie

. Dit gaat over wolven. Een probleem dat ik toen tegenkwam en wat me erg irriteerde was de uitleg van het virus dat ervoor zorgt dat mensen in wolven veranderen. Alles was een beetje vaag en bij het laatste deel snapte ik er helemaal niets meer van. Ditzelfde probleem kwam ik weer tegen in

Dodenrit

. Alles was zo vaag. De dingen die het verhaal horen te onderbouwen misten gewoon. Net een blokkentoren zonder de eerste blokken.

Nog een minpunt dat ik tegenkwam was de Scorpio Race zelf. Ik verwachtte een lange, bloederige en gewelddadige race. Ik kreeg tien pagina’s. De bladzijdes waren niet eens vol geschreven. Ook waren de acties die ondernomen werden tijdens de race zo kort en bondig. Puck zou dan bijvoorbeeld zeggen dat ze het paard voor haar moet afleiden, maar dan moet ze wel heel dichtbij het waterpaard komen. Wat dus gevaarlijk is. Dan wordt er weer vanuit Seans perspectief geschreven en als we weer terug naar Puck gaan begint Stiefvater vanaf het moment dat de klus al geklaard is. Dat was wel erg teleurstellend om het op zijn zachtst te zeggen. Het was net zoiets als ontdekken dat het langverwachte deel uit je lievelingsserie, maar 100 pagina’s bevat…

Deze recensie is geschreven door Azeza Morcy, 16 jaar, scholier van het Amsterdams Lyceum

Dodenrit / Maggie Stiefvater / vertaald door Lisa Belt / Uitgeverij Fulle Moon / 2011 / pag. 380 / ISBN: 9789048814046