Na een jaar gewacht te hebben, was daar eindelijk deel twee :
Opstand
. Waar
Inwijding
is geëindigd gaat
Opstand
verder. Er komt een oorlog aan, of eigenlijk is hij al bezig. Nadat de Erudieten het grootste deel van Zelfverloochening hebben laten ombrengen door de ‘gehersenspoelde’ Onverschrokkenen vluchten Tris, Four (Tobias), Caleb, Peter en Marcus naar Vriendschap, waar voor ze gezorgd zou worden. Vriendschap staat zoals altijd neutraal in de strijd.
Tris is veranderd; ze is bozer, verdrietiger en voelt zich vrij machteloos. Haar ouders zijn dood, ze heeft Will moeten doodschieten in de strijd en of Christinal haar dat zal vergeven… In Vriendschap voelt ze zich niet thuis, ze is opstandig en wil mee gaan helpen in de strijd tegen de Erudieten. Ze wil iets dóen!
Wat het gave is aan
Opstand
is dat je nieuwschierig bent naar hoe het zal eindigen maar ook dat je gewoon alles wilt lezen, de hoofdstukken zijn allemaal zo geschreven dat je het als een ‘scene’ voor je ziet gebeuren, dat je echt geniet wanneer je aan het lezen bent. Het is spannend, máar je moet je hoofd er wel bijhouden. Veronica Roth (schrijfster) heeft de neiging om de dingen niet heel uitgebreid te omschrijven, waardoor je soms niet weet waar je je nou bevindt, in welk gebouw, of wie wat nu zegt.
Naarmate het verhaal vordert kom je (of ‘Tris’) achter steeds meer dingen: wie ze kan vertrouwen, welke rol welke factie speelt en wat het eigenlijke plan is van Jeanine Matthews (leider van de Erudieten). Maar de eerste helft van het boek was nog niet echt spectaculair; misschien omdat ik iets te hoge verwachtingen had, maar er gebeurde gewoonweg nog niet zo veel. Een groot deel gaat ook over Tobias en Tris, over hun relatie. In Boek 1 (Inwijding) is dit nog ‘spannend’, maar nu ze gewoon wat hebben is het een beetje gezeur. Alsof ze gewoon twee pubers zijn met liefdesproblemen, waar dus veel aandacht aan wordt besteed. Terwijl ze leven in een wereld met oorlogen etc. wat volgens mi j net even wat belangrijker is. Maar vanaf de tweede helft wordt het weer echt spannend, vooral wanneer ze voor de zoveelste keer iets doet om haar medemens te redden; en wanneer blijkt dat ze echt níemand meer kan vertrouwen wil je echt alleen nog maar verder lezen.
Ook heb ik het idee dat het toch een beetje een kinderboek is. Het idee en het verhaal niet, maar de manier waarop alles omschreven is wel. Het had voor mij nog wel wat spannender (misschien bloederiger) geschreven kunnen worden. Het is grootser geworden, het verhaal. Waar het in deel één nog ging over Beatrice Prior, het meisje dat overstapte van factie, gaat het nu over een oorlog en de wereld buiten de muur. Persoonlijk vind ik deel één leuker, omdat het gewoon om één ding draait: de Inwijding. Het is nu soms wat vaag, en je krijgt niet erg veel informatie over waarom dingen gebeuren zoals ze gebeuren. Wat het eigenlijk minder leuk maakt om te lezen.
Vaak worden
De Hongerspelen
en
Inwijding
en
Opstand
met elkaar vergeleken. Waar ik bij deel één nog zei: Onzin, zeg ik nu: ja. Het lijkt inderdaad op elkaar. Maar waarom zou het erg zijn? Geef mij nog maar meer van dit soort boeken! Wanneer je de laatste twee bladzijden leest weet je het zeker: Deel drie moet zo snel mogelijk uitkomen!
Opstand / Veronica Roth / vertaald door Maria Postema/ Uitgeverij van Goor / 2012 / 352 pag. / ISBN 9789000314508