Ik dacht aan wat Lars gezegd had in de ijsgrot, over tijdelijke kunst. En aan wat de leraar Latijn gezegd had toen ik in de brugklas een keer tien minuten te laat kwam doordat ik met mijn fiets uitgegleden was in de sneeuw, op weg naar school. Van Beek had een vluchtige blik geworpen op mijn bebloede pols, had zich toen naar het bord gekeerd en met grote krijtletters ‘Nix’ opgeschreven. ‘Het Latijnse woord voor sneeuw, jongens en meisjes. Nix. En aangezien ‘niks’ geen geldige reden is om te laat te komen, verzoek ik je vriendelijk je te melden bij de conciërge, jongedame.’
Jasmijn en de sneeuw hebben hun hele leven al een haat/liefde verhouding. Sneeuw is gevaarlijk, spierwit en koud. Sneeuw maakt alles mooier, spierwit en avontuurlijk. Jasmijn is een studente fotografie en vertrekt voor een speciaal project naar Spitsbergen. Ze is grappig, lief, een tikkeltje onhandig en het is helemaal niet haar bedoeling om avontuurlijk te zijn. Volledig op zichzelf aangewezen moet ze opzoek naar de allerbeste foto en vindt ze plotseling de liefde van haar leven! Met haar drie totaal verschillende huisgenoten trotseert ze de kou, ontdekt ze het Noorse leven en probeert ze haar vrienden te beschermen tegen ijsberen, hertjes en lawines. Ze krijgen veel te verduren en de vriendschap lijkt vaak hechter dan deze in werkelijkheid is.
Na een wat moeizame start leerde ik Jasmijn beetje bij beetje kennen. Het verhaal bestaat uit twee doorelkaar lopende verhalen waardoor je lastig in het verhaal komt. Maar zodra je in het verhaal zit, word je helemaal meegetrokken en kun je niet meer terug. Je moet blijven lezen en wilt meer en meer horen over Jasmijn en Lars. Heerlijk hoe er wordt terug gegrepen naar vroeger, de jongere en naïeve Jasmijn, en hoe de wereld filosofisch en met veel humor wordt bekeken. Ik vind het boek goed geschreven, het leest lekker vlot en heeft mooie woordspelingen. De flashbacks laten je lachen en terugdenken aan je eigen avonturen als kind.
Het einde van het boek is heel onvoorspelbaar. Het gevoel dat ik bij Jasmijn had draait 180 graden, wat ik in eerste instantie niet erg leuk vond. Toch blijf je nadenken over het boek en neem je de verschillende gebeurtenissen nog eens door. De onvoorwaardelijke liefde van Jasmijn lijkt mooi, maar….. En dan weet je: Het boek is geniaal geschreven! Een echte aanrader, de gure wind buiten en lekker voor de kachel met: Alle bessen kun je eten, alleen sommige maar één keer.
Deze recensie is geschreven door Daphny Grondel, 23 jaar, 3e jaars pabostudente aan de Gereformeerde Hogeschool te Zwolle
Alle bessen kun je eten, alleen sommige maar één keer / Gemma Venhuizen / Uitgeverij Nijgh en van Ditmar / 2013 / 255 pag. / ISBN 9789038896335