Annemarie De Gee (1987) is een jonge toneelregisseur en schrijfster uit Amsterdam. Als regisseur gelooft ze niet zozeer in het vinden van een oplossing op toneel, maar eerder in de pogingen van het zoeken ernaar. Dit levert op toneel een puurheid op, maar tegelijkertijd een vervreemding. Deze tegenstelling is precies waar Annemarie naar zoekt. De spanning van het niet weten.

Kamermensen

is een gedurfd, woest kluwen van verhalen over een bizarre wereld die verdacht veel lijkt op de onze. De invloed van Haruki Murakami, Roald Dahl en Edgar Allan Poe is zichtbaar in de feilloze manier waarop Annemarie de Gee de balans vindt tussen herkenning en vervreemding.

Alleen al de proloog stemt tot nadenken. Het is een mooie metafoor van het leven. Tussen het ontwaken en het terug gaan slapen komt de mens te laat tot het besef dat hij eigenlijk zijn kamer niet is uitgeweest, hoewel hij gemakkelijk een raam of deur had kunnen openen. In bed schrikt hij op van een bromvlieg en hij slaat hem dood. Maar de vlieg was het enige leven dat hij deze dag had gezien. Hierna volgen vele korte verhalen die zich stuk voor stuk afspelen in kamer 104 in een middelgroot hotel aan de rand van een middelgrote stad.

De Gee beschrijft erg aparte en uiteenlopende situaties. Drie volwassen broers die Twister spelen met hun bejaarde moeder. Een afgetreden politiek leider die zich laat vermaken door Poolse hoeren. Een vrouw die hinkelend een parcours aflegt tussen raam, badkamer en deur. Een veteraan met bizarre erotische fantasieën. Een doodzieke vrouw die haar laatste avond viert met liters drank en vechtende familie en vrienden… Met af en toe scènes ertussen gevlochten over een Pools kamermeisje dat kamer 104 schoonmaakt. De personages in

Kamermensen

zijn beestachtig voorgesteld, maar toch ook gedreven door heel menselijke angsten en wanen.

Annemarie is erg ambitieus, want ze hanteert veel verschillende schrijfstijlen, genres en vertelperspectieven (thriller, western, horror, stream of conciousness, een script, sociolect…). Ze gebruikt ook vaak realistische opsommingen, surrealistische beeldspraak en veel metaforen. Ook inhoudelijk zijn er erg grote contrasten.

Het boek leest gemakkelijk, maar je moet er wel je hoofd bijhouden. Ik probeerde me steeds de verhalen voor te stellen, maar door de vele metaforen was dat niet altijd eenvoudig. Ik verwachtte ook meer een verband tussen de verschillende kortverhalen maar heb die tijdens, noch na het lezen gevonden of ontcijferd. Er is niet echt een spanningsboog doorheen heel het verhaal en dat miste ik wel tijdens het lezen, het zou het boek aangenamer gemaakt hebben. De verhalen laten je wel diep nadenken over het leven, en over de gedachten die in de mensen spelen.

Deze recensie is geschreven door Anna Coppieters, 17 jaar, scholier aan het Sint-Lodewijkscollege in Lokeren.

Kamermensen / Annemarie De Gee / Uitgeverij Atlas Contact / 2012 / 174 pag. / ISBN 9789020412154