Oudering is een dorpje op het eiland Voorne-Putten waar de inwoners langs elkaar heen leven en hun nooit uitgekomen dromen in oude sokken bewaren. Lioba, een ambitieus en kunstzinnig meisje, wil niets liever dan deze plek en haar bewoners ontvluchten. Als zij op een dag bewusteloos wordt aangetroffen op het nabije gors, gonst het dorp van de geruchten. Diverse dorpsgenoten zoeken koortsachtig naar een manier om haar weer wakker te krijgen. Wie weet Lioba te bevrijden uit haar mysterieuze slaap?

Zeven pogingen om een geliefde te wekken

is de debuutroman van Ineke Riem. Ze is een vrouw die veel ervaring met poëzie heeft en dat merk je ook duidelijk in het boek. Zo verwijst ze bijvoorbeeld meermaals naar gedichten van zowel oude als nieuwe dichters en wordt er veel over poëzie nagedacht door de personages in het boek. Het boek voelt soms aan als een zoet sprookje door onder andere de slapende ‘prinses’ en het prachtig beschreven landschap, maar gaat anderzijds ook helemaal in tegen de typische sprookjesmentaliteit waarin ‘alles toch wel weer goed komt’. Dit vind ik juist sterk aan het boek, omdat het hierdoor zowel positieve als negatieve energie uitstraalt en zowel de ups en downs van het leven weergeeft.

Het boek gaat helemaal niet alleen over Lioba, die in een mysterieuze slaap is weggezakt en zo snel mogelijk gewekt moet worden, maar over de hele dorpsbevolking binnen een tijdspanne van ongeveer 100 jaar. Het boek gaat over Engelse officieren in de Groote Oorlog, swingende Elvis en platenspelers en bloedende oren, de verplichte ‘goedemorgen’ als je Jan van de Dijkstraat tegenkomt en liefdesbrieven aan de Domineesvrouw. Door de grote diversiteit aan personages en gebeurtenissen vind ik het wel jammer dat bepaalde levens redelijk onuitgewerkt bleven. Je weet van iedereen wel iets, maar slechts een bepaalde passage uit hun levensloop. Hierdoor is het onduidelijk wat hen gevormd heeft, waarvoor ze vluchten of wat ze precies missen. Soms is de sluier van mysterie juist wel leuk en prikkelend, omdat het boek mij tot gedachten heeft aangezet waarvan ik later zou merken dat ze helemaal fout waren.

Ik vind dat het boek de vormen van menselijk leed erg mooi verwoordt op een diepzinnige poëtische manier. Iedereen in het dorp mist iets waardoor ze allemaal ongelukkig zijn. Bij de meesten is dit het gebrek aan liefde, maar tegelijkertijd ook de angst voor liefde. Liefde kan je kapotmaken en dat weten deze mensen maar al te goed. Door de jaren heen zijn ze hun liefde voor de verre geliefde niet verloren, maar wel de liefde voor de vriend, familie en medemens. De steenkoude, slapende Lioba weerspiegelt deze kilte van ziel: iedereen lacht met andermans leven omdat ze zo ongelukkig zijn over hun eigen tragische levensloop.

Zeven pogingen om een geliefde te wekken

is een boek dat ik zeker aanraad voor de al dan niet romantische, zoekende en dromende ziel. De lange zinnen en vergelijkingen nemen je mee naar de huiskamers vol brandende haarden en geurende dikke rijst, naar meren vol krabben en vissen en zwijgende stilte, naar Toetanchamon, eyeliner zoals Cleopatra en zware geurende zeep met blauw-goude verpakking.

Deze recensie is geschreven door Fran Verdeyen, 15 jaar, scholier aan het Humaniora Kindsheid Jesu in Kiewit/Hasselt

Zeven pogingen om een geliefde te wekken / Ineke Riem / Uitgeverij Arbeiderspers / 2013 / 208 pag. / ISBN

Dennis Storm en Lize Korpershoek presenteren DJP-TV: afl. Zeven pogingen om een geliefde te wekken