Iedereen denkt wel eens aan vegetarisme. ‘Is het wel goed om de arme varkentjes en schaapjes en koetjes op te eten?’ ‘Ach, het is zo lekker; en “Ze zijn toch al dood…”’. Toch zijn er veel mensen vegetariër, en ook een heel aantal hebben besloten om ook geen dierlijke producten te eten. Deze veganisten eten ook geen ei, yoghurt, kaas enzovoort. Stel: je bent een veganist. Dat is al een behoorlijk bijzondere levensstijl. Maar zou je ook dingen doen om anderen te overtuigen van jouw mening? Ook als de kans bestaat dat je bijvoorbeeld opgepakt wordt, iemand pijn doet, of… iemand vermoordt?

Iris Dagpauwoog heeft een beetje rust nodig en verhuist met haar hondje Pol naar een rustige plek. Hier komt ze in contact met haar buurman die veganistisch leeft. Zelf is ze vegetariër, en ze vindt dat haar buurman Michael enorm overdrijft. Toch rolt ze langzaam maar zeker in de levensstijl van Michael. Michael leeft niet alleen veganistisch; hij verzet zich ook tegen non-vegetariërs. ’s Nachts gooit hij in het geheim bommen door de brievenbussen van slagerijen. Hij weet Iris te overtuigen van de noodzaak van deze acties.

Iris doet mee, maar wordt heen en weer geslingerd tussen de overtuiging van de noodzaak van de acties en het weeïge gevoel van schuld. Steeds wanneer ze wil stoppen komt er iets of iemand op haar pad waardoor ze door blijft gaan. Maar hoe ver?

Bijzonder hoe de schrijfster van dit boek je kan verwarren. Zelf ben ik vegetariër, maar de verschillende visies in dit boek doen je al gauw twijfelen of dat de juiste levensstijl is. Toch lijkt de mening van de auteur maar in één richting te wijzen; die van het veganisme. Misschien is dit iets beklemmend, maar mij heeft het zeker aan het denken gezet.

Deze recensie is geschreven door Irene Dijksterhuis, 17 jaar, leerling van het Corderius College te Amersfoort

Dagpauwoog / Eva Meijer / Uitgeverij Cossee / 2013 / 256 pag. / ISBN 9789059364523