De kinderen van Calais
begint met het verhaal van Lilith en Violaine, hartsvriendinnen. In een brief aan elkaar beschrijven ze hun herinneringen aan een gezamenlijke jeugd en welk beeld ze van hun beste vriendin hebben. Dan maakt Lara Taveirne een sprongetje in de tijd en staan we opeens aan de rand van een klif met beneden het lichaam van Violaine en bovenop het klif twee boekentassen. Dan vraag je je toch af wat er gebeurd is met Lilith. Met Lilith gaat het verhaal over een vriendschap die haarscheurtjes kreeg verder.
Laat me beginnen met te zeggen dat er in
veel gebeurt. Er zijn meerdere verhaallijnen, tijdsprongen en personages. Ondanks dat het een mooi verhaal is, voelt het soms wel als too much. Dit wordt vooral veroorzaakt door uitgebreide beschrijvingen en sfeertekeningen. Nu hou ik daar normaal gesproken erg van en Lara Taveirne weet dan ook zeker goed sfeer op te wekken en beschrijvingen te geven, maar naar mijn smaak is het te veel. Bij elke scène wordt het plaatje door haar al zo uitgebreid neergezet, dat er geen ruimte is om je eigen beelden bij het verhaal te maken. Wellicht komt dit omdat ze van huis uit theaterauteur- en regisseur is. Graag had ik meer ruimte gehad om mijn eigen invulling te geven aan hoe personen en plaatsen er uit zien. Toch raakte ik meermaals in vervoering door mooie beschrijvingen, zoals deze:
[…]Dezelfde flakkerende zon die smolt op de horizonlijn zo’n halve seconde voordat Violaine opsprong. Haar armen opgestoken naar een onzichtbare trapeze aan het hemelgewelf. En plots, alsof ze bij haar enkels werd gegrepen, naar beneden werd getrokken.
Eigenlijk ben ik er niet helemaal uit wat ik nu precies van deze roman vind. Er zitten hele mooie aspecten in en de schrijfstijl spreekt me aan, maar op een of andere manier duurt het verhaal te lang. Daarnaast ligt een alles bedekkende waas van triestheid over het verhaal. Een waas die niet genoeg tegenwicht krijgt om het interessant te houden. Tragiek kan heel mooi zijn of deprimerend.
De kinderen van Calais
neigt voor mij iets te veel naar het laatste. Desondanks ben ik toch nieuwsgierig naar een volgende roman.
Voor een interview met Lara Taveirne over haar debuutroman, klik je op
De kinderen van Calais/ Lara Taveirne / Uitgeverij Manteau / 2014 / 285 p. / ISBN: 9789023329474