Kind zonder stem

is een autobiografische roman met een vleugje fictie. Zo beschrijft auteur Barbara Muller haar eigen boek. Barbara is een vrouw van midden dertig. Ze heeft haar droomman Max gevonden waarmee ze oud wilt worden en twee dochters. Ze heeft aan het begin van het verhaal een baan in de jeugdzorg, wat helemaal in haar straatje zou moeten passen, omdat ze graag kinderen wil helpen. Maar door alle strenge regels waarbinnen ze moet werken, brengt deze baan haar juist verder weg van het idee om kinderen te helpen.

Ze besluit uiteindelijk te kiezen voor haar eigen idealen, met alle gevolgen van dien. Ze wil een veilig thuis realiseren voor baby’s voor wie liefde en aandacht niet vanzelfsprekend zijn. Iedere baby telt, ook wanneer een moeder afstand wil doen van haar kind. Barbarba heeft zich alleen niet gerealiseerd wat ze zich allemaal op de hals haalt, wanneer ze haar ideeën uitspreekt over het openen van de eerste vondelingkamer in Nederland. Niet iedereen is blij met haar plannen.Barbara Muller schreef eerder nog 2 andere boeken

De babyplanner

met als hoofdonderwerp vruchtbaarheid en

Omarm me

met als hoofdonderwerp kinderbescherming.Deze twee boeken vormen samen met

Kind zonder stem

een drieluik, maar ze zijn ook prima als verhaal los van elkaar te lezen.

Het verhaal is opgedeeld in drie delen. In het 1e deel lees je vooral over wat er allemaal aan voorafging. Je krijgt als het ware een korte samenvatting over wat er zich in de vorige 2 boeken heeft afgespeeld en hoe het zover heeft kunnen komen dat Barbara weg is gegaan bij de Raad van Kinderbescherming en haar eigen pad is gaan volgen, om zich in te zetten voor kinderen. Barbara heeft er moeite mee dat alles rondom de kinderen die onder toezicht staan van de Raad van Kinderbescherming, zakelijk bekeken dient te worden. Op het moment dat Barbara als teamleider van de Raad voor Kinderbescherming, voor de zoveelste keer haar handtekening zet, als goedkeuring, achter iets wat in de basis goed is , maar wat uiteindelijk tot meer verdriet zal leiden, weet ze dat ze hier niet langer mee door kan gaan. Het moment dat drie jonge kinderen uit huis worden geplaatst, maar vervolgens van elkaar worden gescheiden en bij verschillende opvang adressen worden onder gebracht is haar ‘’breekpunt’’. Ze dient haar ontslag in.

Je leest ook kort over haar vorige relatie met Frank, waaruit haar dochter Sophie ter wereld is gekomen. En over de ontmoeting met Max, waarmee ze samen het ivf traject heeft doorlopen,waardoor haar jongste dochter Fientje is geboren. Samen vormen ze een gelukkig gezin. Ook krijg je de levensverhalen mee van haar vriendinnen, die tobben over hun relaties, trouwplannen hebben, druk zijn met hun werk en er altijd in nood voor elkaar zijn. Tijdens één van de momenten dat Barbara voor zich zelf opschrijft wat ze allemaal in haar hoofd bedenkt, weet ze dat ze iets wil blijven doen, waarmee ze kinderen bescherming kan bieden. Door toeval leest ze in een magazine over een Dushi-huis en neemt contact op met de oprichter hiervan.

Hierna begint het 2e deel. Het Dushi-huis is geopend, een gezinshuis, dat kinderen van 0 tot 23 jaar een veilige woonplek biedt. Al snel leest Barbara in de krant iets over baby’s die aan hun lot zijn overgelaten en overlijden. Een nieuw idee borrelt omhoog en het idee voor ‘’het babyhuis’’ is aangewakkerd. Als Barbara iets in haar hoofd heeft, gaat ze er ook volledig voor. Ook in dit geval. Ze realiseert zich alleen niet, dat alles wat ze voor ogen heeft niet volledig haalbaar is, omdat een vondelingenkamer in strijd is met de wet. Er ontstaat een grote landelijke discussie, die ook de politiek haalt.

In het 3e deel, lees je grotendeels over de ‘’correspondentie ‘’ tussen de voorstanders en tegenstanders van de vondelingenkamer en het babyhuis. Ook krijg je opnieuw een intiem gedeelte mee over de laatste ivf poging die Barbara Muller is ondergaan. En lees je over het ontstaan van de boeken, hoe Barbara begonnen is met schrijven en haar weg heeft gevonden richting de uitgeverij, zodat de verhalen door iedereen gelezen zouden kunnen worden.

Een boek met veel informatie tussen de regels door over kindermishandeling en kinderbescherming, met een persoonlijke tint vanuit het leven van de auteur, die zich inzet voor het welzijn van kinderen en baby’s, opdat iedereen recht heeft op leven. Een heel bijzonder verhaal om te lezen.

Deze recensie is geschreven door Marion Poeste Thomas, 24 jaar. Door meerdere chronische ziektes gewoon werk voor Marion helaas niet mogelijk. Omdat schrijven en lezen haar grootste hobby’s zijn, recenseert zij graag boeken.

Kind zonder stem / Barbara Muller / The House of Books / 2014 / 416 pag. / ISBN 9789044344448