Piet De Loof, geboren in 1972 te Oudenaarde, is al van jongs af aan gefascineerd door schrijven en muziek. Hij probeerde zelf verschillende instrumenten te bespelen, maar hij luisterde veel liever naar muziek dan ze zelf te maken. Ook schrijven is een talent dat De Loof al vroeg onder de knie had. Op school schreef hij reeds zeer lange opstellen. (De kracht van) Muziek is dan ook een terugkomend onderwerp in al zijn boeken. Enkele werken van De Loof:

De smaak van zijn stem

,

De Koude Oorlog

,

De schoonheid van Clara

,

De cello van mevrouw Rozas

…

“28.637 liedjes staan er op de iPod van Viola. Daarin ligt alles, haar hele leven.”

“Muziek is het mooist als je ze voor het eerst hoort. Als je ze pas hebt ontdekt en meteen opnieuw wil beluisteren. Nu is er YouTube, en Spotify, en Grooveshark, maar het was in de bibliotheek dat Viola’s muzikale ontdekkingsreis begon. Uren sleet ze in de cd-afdeling. Ze dwaalde tussen de rekken, liet haar vingers glijden over de duizenden cd-doosjes.”

“Muziek kan je op de rand brengen, je volledig meeslepen.”

De 15-jarige Viola, dochter van de beroemde operazangers Tosca di San Gimignano en een italiaanse dirigent, leeft op het ritme van muziek. Op elk moment van de dag heeft ze wel een melodie in haar hoofd of ziet ze een muzikale referentie. Elke week komen Viola, Jana en Michaël samen om elkaar muziek te laten beluisteren die hen heeft geraakt. Viola weet dus als geen ander wat muziek met iemand kan doen, en ze geeft dan ook iedereen raad: ze kiest muziek voor feestjes, voor in de wachtzaal van een tandarts, of om sporters op te peppen. Maar Viola’s liefde voor muziek kan niet verhinderen dat het steeds slechter met haar gaat. Ze heeft nergens meer energie voor, haar schoolresultaten kelderen, en ze sluit zich helemaal af voor de buitenwereld. Ook de communicatie tussen moeder en dochter verloopt niet altijd even evident. Tijdens een reis naar Siena, de Italiaanse stad waar Viola’s moeder gaat optreden, ontdekt Viola het bestaan van ‘Het laatste lied’, gecomponeerd door een beroemde zanger uit de 18e eeuw, Farinelli. Hij slaagde erin met muziek het hart van de trieste koning Filips V van Spanje terug te openen. Tijdens haar zoektocht naar de ongrijpbare, betoverende partituur komen Viola’s donkere gedachten in een stroomversnelling terecht, en komt ze tot een drastische beslissing. (Waar komen Viola’s negatieve gevoelens vandaan? En zal ze zich ertegen kunnen verzetten?)

Viola heeft het tijdens het boek erg lastig met zichzelf en haar gevoelens. Je weet dat er iets gebeurd is, maar je weet alleen niet wat. Ik vond het erg jammer dat je dit als lezer maar laat in het boek te weten kwam. Het is een erg mooi boek om te lezen, en het leest ook vlot. Toch vond ik het einde een beetje teleurstellend. Ik had gehoopt dat Viola zich ging verzetten tegen haar sombere gedachten, en in de muziek terug de hoop en de kracht zou vinden om verder te doen. Muziek was er immers altijd al voor haar geweest. Jammer genoeg kreeg het boek een droeviger einde.

Zelfdoding is in onze samenleving een sluipende kwaal die vooral jonge mensen treft. Heel vaak merkt de omgeving, zoals in dit verhaal, de signalen niet op. Het boek wijst niet met een beschuldigende vinger, maar laat zien hoe Viola door een samenloop van omstandigheden vereenzaamt en in een diepe depressie terecht komt. Het proces verloopt geleidelijk en juist dat is zo misleidend. Het boek leert je veel over de emotionele kwetsbaarheid van adolescenten.

Het verhaal is opgebouwd als een operastuk, met verschillende aktes en scènes, een proloog, ouverturen en het koor als slot. Dit versterkt nog eens het gevoel van de gebeurtenissen en het drama, net als in een opera. In het boek wordt er vaak verwezen naar een liedje waar Viola op dat moment naar luistert, deze benadrukken nog meer de sfeer van het gebeuren en Viola’s sombere gedachten. Achteraan het boek vind je de titels van enkele liedjes terug. Je kan de selectie
beluisteren:

Op het einde van het boek vervaagt de tekst. Ze is zeer licht gedrukt en amper leesbaar. Maar dit is wel degelijk de bedoeling. Om te weten wat de achterliggende gedachte hiervan is, zal je het boek eerst zelf moeten lezen… Eerder las ik al

De cello van mevrouw Rozas

van Piet De Loof. Dat verhaal vond ik ook zeer mooi. Niet enkel de inhoud van zijn verhalen, maar ook de goede opbouw en de vlotte stijl zorgen ervoor dat zijn boeken ook literair de moeite waard zijn.

Het laatste lied

is een meeslepen en indringend verhaal over de kracht van muziek en de zoektocht van een dolend jong meisje gepassioneerd door muziek. Het boek is zorgvuldig gecomponeerd, van het sprookjesachtige begin tot het aangrijpende slot. Kan je echt niet meer wachten met lezen?
vind je alvast de eerste pagina’s van Het laatste lied:

Deze recensie is geschreven door Anna Coppieters, 19 jaar, student Revalidatiewetenschappen en Kinesitherapie aan de Universiteit van Gent.

Het laatste lied / Piet De Loof / Uitgeverij Abimo / 2013 / 222 pag. / ISBN 9789462340329