Deze drie boeken hebben allemaal te maken met een regime, voor- en tegenstanders en jongeren die in dat regime hun weg proberen te vinden.

Elke Dag een Druppel Gif

wordt geschreven vanuit het perspectief van een jongen die is opgegroeid in een NSB-gezin en dus ‘foute’ ouders heeft,

Codenaam Coco

vanuit een vijftienjarig meisje dat bij het verzet gaat wanneer de Duitsers België zijn binnengevallen en

Vlam

speelt in het fictieve Chimeria waar we o.a. de dochter van de dictator volgen en jongeren uit een bandje die helemaal niets met het regime hebben.

Goed is goed en fout is fout… of ligt het toch gecompliceerder?

In

EDEDG

wordt Maarten op zijn school gepest vanwege zijn ouders die ‘verraders van Nederland’ zijn. Hij wordt opgevoed met bepaalde ideeën die iedereen logisch zal vinden op die leeftijd, want dingen over joden en hoe slecht hun eigen gezin is, krijgt hij (bijna) niet te horen. Pas na de oorlog komt hij erachter dat die mooie beelden, over de bv. de grote leider (Hitler), helemaal niet zo mooi waren als ze werden voorgespiegeld. Dit boek maakt duidelijk dat niet iedere NSB’er zonder meer slecht was en dat hun kinderen er meestal alleen bij betrokken raakten vanwege de opvattingen van hun ouders. In

Vlam

krijg je een heel scala van karakters te zien. Karakters die foute dingen doen vanwege macht, maar ook omdat ze het gevoel hebben dat ze het volk helpen door het regime te onderhouden. Er zijn mensen die veel aan de staat Chimeria te danken hebben (of dat idee hebben gekregen) en vast willen houden aan de orde. Daarnaast zijn er mensen zoals de dochter van de dictator, Roxanne die eerst niet door hebben dat er ook negatieve kanten aan het regime zitten en dat de wereld minder perfect is dan die lijkt. Ook maakt Floortje duidelijk dat mensen die het regime omver willen werpen net zo goed in staat zijn beesten te worden en de machthebbers op gruwelijke wijze te grazen kunnen nemen. In

Codenaam Coco

wordt bijna een zwart-wit beeld geschilderd. Slechts twee keer wordt terloops genoemd dat niet iedereen die voor de Duitsers werkt als politie dat vrijwillig doet en ook maar een baan uitvoert en dat dat geen vrijkaart is dat hun familie niets overkomt.

Naïeve karakters die maar slikken wat er gezegd wordt!

Zowel van Roxanne als Maarten kan gezegd worden dat ze redelijk naïef zijn. Maarten krijgt pas na de oorlog door wat er allemaal voor wandaden door de Duitsers zijn begaan en hij denkt alles achter zich te kunnen laten door een vriendin te krijgen. Ook Roxanne is verbaasd als niet alles zo mooi blijkt te zijn als haar verteld wordt, maar zij krijgt deze kant eerder te zien dan Maarten. Je kan deze karakters als je er objectief naar kijkt dus naïef noemen, maar door de manier waarop hun wereld beschreven wordt, wordt wel duidelijk waarom dat beeld ontstaat. Het wordt ze verteld door mensen die ze vertrouwen. Nicole, die bij het verzet gaat onder haar codenaam Coco, daarentegen is fel en verzet zich tegen het regime, maar ook zij wordt beïnvloed door personen om haar heen. Haar vader heeft een hekel aan de Duitsers en eerder in het verzet gezeten tijdens WO I en ook haar oma is voor het verzet. Je kan dus stellen dat zij voor een deel net zo beïnvloed wordt als mensen van een ‘foute’ kant. De personages die het meest genuanceerde beeld lijken te hebben, zijn toch de personages uit

Vlam

. Roxanne’s broer kan bijvoorbeeld dingen uit de buitenwereld zien en realiseert zich dat er meer speelt dan zijn ouders willen door laten schemeren. Ook de bandleden van Datura hebben een kritische houding.

Wil je dus een boek met een zo uitgebreid mogelijk beeld zou ik voor Vlam gaan, vanwege de verschillende karakters waaruit je naar het regime kijkt.

EDEDG

maakt juist duidelijk hoe mensen zo in een droombeeld kunnen blijven geloven en focust hier meer op dan Vlam.

Codenaam Coco

vind ik het zwakste qua belichting van verschillende kanten, maar dit is wel een leuk boek om te lezen om de georganiseerde verzetskant te zien, terwijl in

Vlam

veel minder sprake is van georganiseerd verzet maar vooral van de reactie van gewone mensen.

Deze recensie is geschreven door Jacoline Maes, 17 jaar, uit Bleiswijk. Jacoline, 6 VWO leerling aan het Melanchthon Bergschenhoek, schrijft ook over boeken op haar eigen blogsite
.