Jude en haar tweelingbroer Noah zijn tot hun 13e onafscheidelijk, ondanks hun uiteenlopende karakters. Noah is introvert, tekent de hele dag en is in stilte verliefd op de buurjongen, terwijl Jude van de rotsen in zee springt, knalrode lippenstift draagt en genoeg praat voor hen allebei. Maar na een tragische gebeurtenis groeien Noah en Jude steeds meer uit elkaar. Drie jaar later spreken ze elkaar amper nog en lijkt hun band onherstelbaar beschadigd. Dan ontmoet Jude een eigenwijze, vreemde maar knappe jongen, die haar voorstelt aan iemand die haar hele leven (en dat van Noah) opnieuw omgooit.

Het verhaal waarin de tweeling dertien is wordt door Noah verteld. De jaren daarna door Jude. Wat Noah en Jude zich niet realiseren is dat ze allebei maar de helft van het verhaal hebben, en dat hun wereld pas weer compleet zal zijn als ze elkaar terug weten te vinden.

Ik vond het moeilijk om me meteen over te geven aan Ik Geef Je De Zon. Het is niet zo makkelijk om er zó maar in te komen. In totaal heb ik er ruim een maand over gedaan. Hoewel de flaptekst me boeide kon het verhaal me niet pakken. Ik heb zo nu en dan een stukje gelezen en uiteindelijk heb ik tijden de Blossom Books Readathon de resterende helft gelezen (YES!) en kon ik het toch wel waarderen. Een trage start en een lange leestijd voor mijn doen dus.

Nogmaals: het verhaal begon traag en ik kon me in het begin helemaal niet inleven in Noah en Jude, maar dat was vooral omdat ik hun verhaal niet kende, en het plot is toch iets dat de hoofdlijn van het boek bepaalt. Pas na verloop van tijd krijg het door. Ze hebben allebei maar de helft van het verhaal, ze hebben zich vastgebeten in hun eigen helft van dat verhaal en dat definieerde meteen ook hun karakter. Het was gewoon een kwestie van stug doorlezen, want ik was niet van plan dit boek ongelezen op de plank terug te zetten.

Het mooie aan dit boek is dat de verhalen van Noah en Jude langzaam toch bij elkaar komen: wanneer wij als lezer herkennen waarom de tweeling uit elkaar is gegroeid en welke gebeurtenis zo’n belangrijke rol in het verhaal speelt. Zo is het een verhaal geworden waarbij de gebeurtenissen en personages altijd wel iets met elkaar te maken hebben.

Op zijn tijd vind ik een beetje poëtische en metaforische waarde wel leuk in een boek en in Ik Geef Je De Zon is het zowel mooi als irritant. Vooral in de stukken die uit Noah’s perspectief werden verteld hielpen zijn denkbeeldige schilderijen een goed beeld te scheppen bij het verhaal. Soms waren de metaforen mij wat onduidelijk en moest ik een zin meerdere keren lezen, zo vól staat dit boek!

Ik had een haat-liefde relatie met beide personages, zeker doordat Jude in mijn ogen een nogal gemene streek uithaalde die later, naar mijn mening, heel gemakkelijk weer goed gepraat werd en ook nog omdat beiden zich met nogal vreemde mensen inlieten. Toch raakten de personages me wel door hun complexe, echte gevoelens. Ze zijn ook maar mensen…

Ten slotte kan je echt niet om dit boek heen, Ik Geef Je De Zon is overal aanwezig! Dit natuurlijk dankzij de creatieve promotie en het enthousiasme van Blossom Books en de boekenhandels. Al deze exposure heeft mij tenslotte ook overgehaald het te gaan lezen. Het was uiteindelijk een uitdaging, maar mooi boek om te lezen.

Deze recensie is geschreven door Saskia Peeters, 17 jaar, Havo-leerling in het eindexamen jaar van het Nuborgh College Lambert Frackens te Elburg. In haar vrije tijd schrijft Saskia graag verhalen en houdt ze een Instagram pagina bij over haar leesavonturen op

Ik Geef Je De Zon / Jandy Nelson / vertaald door Aimee Warmerdam / Blossom Books / 2015 / 416 pag. / ISBN 9780803734968