We were liars

is een verhaal dat met elke bladzijde die je leest mysterieuzer en ongewoner wordt. Als lezer weet je dat het verhaal ergens wringt, maar waar?

Cadence is zeventien en kijkt er naar uit om dit jaar weer terug te gaan naar Beechwood Island, waar zij en haar hele familie altijd de zomers doorbrengen. Met uitzondering van de afgelopen zomer dan. Toen mocht ze van haar moeder niet mee omdat ze het jaar daarvoor bijna verdronken was. Cadence is een Sinclair. De Sinclairs zijn vooral heel erg bezig met het perfecte, succesvolle plaatje naar buiten toe in stand te houden, ook al is er binnen de familie genoeg mis. Denk echtscheiding, alcoholisme, onenigheid en manipulatie. Cadence herinnert zich niet veel van de zomer van het ongeluk en hoopt op Beechwood Island de antwoorden te vinden die haar moeder haar niet geven wil. Haar neven, nichten en grote liefde Gat zullen het haar vast wél willen vertellen. Dat blijkt niet het geval.

Het verhaal wordt verteld door Cadence. Doordat ze zich maar flarden herinnerd, weet je als lezer ook weinig en ga je met haar op zoek naar de missende informatie. Doordat de andere jongeren in de familie haar niets vertellen, voelt Cadence zich verwart, boos en buitengesloten. Dit wordt invoelend beschreven waardoor je het vervreemdende effect dat Cadence ervaart, zelf ook voelt. De setting van het verhaal wordt mooi beschreven en de plattegrond van het eiland en de wie is wie zijn erg handig. Zeker in het begin. Lockhart schrijft zomers, met als enige minpunt dat ze bepaalde zinnen vaak herhaalt, wat gaat irriteren. Wanneer Cadence terugkeert op Beechwood krijgt de zomerse sfeer echter een donker randje.

Op een gegeven moment vond ik het terugkeren van Cadences herinneringen aan de zomer dat ze vijftien was, iets te lang duren. Het voelde alsof Lockhart de spanning net te lang rekte, waardoor het verhaal even aan kracht inboet. Niet veel later komt Lockhart dan toch met de onthulling en laat ze je ademloos achter. Ik had veel scenario’s bedacht, maar deze niet. Alsof je in één keer knock out gemept wordt. Dit is absoluut een boek voor iedereen die van een totale switch houdt, vlak voor het eind.

Het mooiste aan

We were liars

vond ik hoe het duister onder het masker dat de Sinclairs aan de wereld tonen wordt beschreven. Het is een intrigerend verhaal over hoe dingen soms helemaal niet zijn zoals je denkt of vermoed.