Amir woont in een kleurrijk en mooi Kabul, waar hij samen met Hassan opgroeit. De vader van Hassan, Ali, is lang geleden in de familie van Amir opgenomen en dient sindsdien het gezin. Amir en Hassan werden door dezelfde min gevoed en hebben beiden hun moeder verloren. Hassan is voor Amir zijn eerste herinnering, en later, als hij in de Verenigde Staten woont, het gezicht van Afghanistan. Hassans eerste woordje was ‘Amir’. Amir kijkt op tegen zijn vader, die zichtbaar teleurgesteld is in zijn zoon. Hij is niet dapper en mannelijk, zoals hijzelf, maar zwak, en alleen geïnteresseerd in lezen. Amir lijdt onder de verwachtingen van zijn vader en als hij een mogelijkheid krijgt zijn vaders aandacht en liefde alleen voor zichzelf te hebben, grijpt hij die met beide handen aan: hij verdedigt de eer van de familie in de jaarlijkse vliegerwedstrijd. Die vliegerwedstrijd betekent het einde van de bijzondere band met Hassan.

Amir en zijn vader vluchten naar de Verenigde Staten, waar ze in een compleet ander milieu een nieuw leven proberen op te bouwen. De gebeurtenissen in Afghanistan en het verwijtende gezicht van Hassan laten Amir niet los. Als hij een schokkend familiegeheim ontdekt keert hij terug naar Afghanistan. Hij komt in een verwoest en onherkenbaar Kabul, waar zijn herinneringen, verraad en schuldgevoel weer hevig opleven. Het is tijd om zijn schuld jegens Hassan eindelijk af te lossen.

‘De Vliegeraar’ brengt je naar een wereld die je niet kent. De jongens groeien op in een cultuur de voor ons onbekend is en  met gewoontes die ons vreemd zijn. Dat op zich maakt het verhaal al intrigerend en boeiend om te lezen. De thema’s die in het boek voorkomen, zijn echter alles behalve onbekend: vriendschap, leugens, trots en jaloezie, spijt en schuldgevoel. Amir maakt begrijpelijke, maar nooit meer goed te praten fouten, en zijn frustratie wordt de jouwe. Waarom heeft hij Hassan zoveel pijn gedaan? Als lezer voel je de drang om terug te gaan, en het is een opluchting als Amir daadwerkelijk gaat, hoe gevaarlijk de onderneming ook is. Khaled Hosseini heeft een prachtige manier van schrijven: hij schildert de mooie straten in Kabul met de kleurrijke vliegers, en verwoest het schilderij in de tweede helft van het boek. Hij weet als geen ander de lezer om de tuin te leiden en met plotselinge wendingen een onheilspellende sfeer te scheppen. De jonge vliegeraar laat je tot op de laatste bladzijde, en nog lang daarna, niet los.