Hope Randell komt uit een, op z’n zachtst gezegd, zeer merkwaardige familie. Al generaties lang krijgt elk familielid in een droom de datum door waarop de wereld zal vergaan. Voor haar moeder is duidelijk dat het einde der tijden aan zal breken in de zomer van 1989. Op de vlucht voor de

naderende Apocalyps vlucht Hope samen met haar moeder Ann om uiteindelijk te stranden in het slaperige stadje Riviere-du-Loup.

De toch al wereldvreemde Ann Randell raakt meer en meer van de kaart wanneer de zomer van 1989 haar einde en de zon nog steeds bekommerd

schijnt. Ze probeert koortsachtig haar gelijk te halen in Assyrische en Soemerische geschriften en, wanneer dit niet helpt, in een geweldige hoeveelheid sterke drank. In huize Bauermann vindt de hoog begaafde Hope de rust en de stabiliteit om een enigszins normaal leven te leiden. Maar dan openbaart ook bij haar, op een pakje noedels, de datum waarop de wereld zal vergaan.

Tarmac is het tweede boek wat ik van de Canadese schrijver Nicolas Dickner gelezen heb. En het bevalt me nog beter dan zijn eerste,

veel geprezen boek, Nikolski. Waar in Nikolski het verhaal een beetje ten onder gaat aan een stortvloed aan details lukt het Dickner in Tarmac om een prachtige, nauwelijks uitgesproken vriendschap neer te zetten met de wereldgeschiedenis als decor. Bijvoorbeeld wanneer de verliefde Michel Bauermann en Hope tv zitten te kijken in hun souterrain en de eerste beelden zien van de Berlijnse muur die door het volk wordt afgebroken. Prachtige observaties hierover die ook later in het verhaal weer terug komen.

Halverwege verandert de setting van het boek: Hope ontdekt een kort berichtje in de krant waar de geheimzinnige Charles Smith het einde van de wereld voorspelt. Hope moet deze man spreken en een lange zoektocht volgt. Het brengt haar naar Japan waar niets is wat het lijkt: waar gebouwen er de ene dag nog staan en de volgende al weer zijn afgebroken. Eerlijk gezegd haak ik, ondanks de mooie, aan Murakami herinnerende sfeer, een beetje af. Waar zo sterk toegewerkt wordt naar het naderende einde van de wereld is het plot wat zwakjes. Desondanks blijft er heel erg veel te genieten. De markante personages. De idiote weetjes (“Ik reken de atoombom op Hiroshima om in citroenen”). De humor. Aanrader.